Jungle-trip 4: Een barre wandeltocht

Gisterenavond hebben we ons niet uitgekleed en zijn zo op bed gaan liggen. Als er toch niets te wassen valt, was dit wel zo makkelijk. Vanochtend werden we gewekt door het "gekukelukuu" van alle hanen uit het dorp. Al snel hoorde je het dorp wakker worden. Het was 05.00 uur. Een uurtje later hebben we onze tandengepoetst een beetje water in ons gezicht gegooid, de tassen weer ingepakt en zijn gaan ontbijten, roerei, meloen en banaan. Alles wat we te eten krijgen komt uit het dorp zelf. Het enige dat zo nu en dan met bootjes aangevoerd wordt is rijst en water. Dit keer kregen we dus geen koffie of thee, maar een warm zoet drankje van een of andere vrucht.

We hebben de sleutel ingeleverd, nooit gebruikt, want we gingen door de achterdeur, zonder deur. We hebben samen met Armando uren gewandeld door de jungle. Eerst zijn we per lancha naar een plek gebracht waar de wandeling begon. Zijn broertje van 16 is met onze bepakking doorgevaren naar Puerto Nariño waar we elkaar weer zouden tegenkomen. De tocht was echt overleven. Het was maar goed dat we rubberlaarzen aan hebben gekegen, want we zakten tot onze enkels in de zuigende modder, de klei was glibberig en met de vochtige warmte hadden we alledrie moeite. Armando stapte moeiteloos door, ongelooflijk. Af en toe stopte hij even en vertelde hij over de natuur en hoe de indianen daar vroeger in leefden. En wij maar hopen dat hij lekker lang zou praten. Zo vertelde hij dat de indianen van de stam van een boom met stevige doornen een rasp maakten. Deze bomen met doornen stonden vaak dicht bij elkaar en werden zo door vluchtende dieren als schuilplaats gebruikt wanneer ze achternagezeten werden door een jaguar. Van bepaalde takken werden speren gemaakt en hij liet ons een bepaalde boom zien waarvan de bast gebruikt werden voor het vervaardigen van kleding en schoenen. Er zijn ook bomen met brede zijflanken, denk aan omhooggekomen wortels. Deze bomen werden gebruikt als communicatiemiddel. Als je keihard op die wortels slaat dan is dat geluid zeker 3 km verder te horen. Geen mobieltje nodig eigenlijk. Maar iedereen gaat met zijn tijd mee en de indianen dus ook. Zij hebben een mobiel, gewone kleren en sommigen hebben de hangmat ingeruild voor een gewoon bed. De wandeling die wij nu gemaakt hebben, wordt in de toekomst een stuk makkelijker. Er is een wandelpad op hoogte in aanbouw. Zo kunnen de toeristen in de toekomst moeiteloos naar het dorp van de Tikuna indianen komen. Eigenlijk zonde. Nu heeft Armando niet meer dan 20 toeristen per jaar te gast. Wat wij hebben mogen ervaren is uniek. Echter de wandeling was te zwaar. Maar supertrots dat we het alledrie volbracht hebben.

In Puerto Nariño hebben we wat gegeten en gezeten. We waren te moe om het stadje te verkennen. Om 15.30 uur heeft Armando ons op de busboot gezet naar ons laatste hotel in de jungle. Een drijvend hotel met slechts twee kamers. Het ziet er supergaaf uit. Michael heeft alweer een vishengel gescoord en wat stukjes kip om te vissen. Er is een echtpaar uit Pereira te gast, dus we hebben meteen aanspraak. Helaas ligt Ben nu met 39 graden koorts op bed. Hij is doodmoe en misselijk. Nu maar hopen dat het morgen beter gaat, dan vliegen we door naar Medellin.