Shoppen in El Cerrito
Blijf op de hoogte en volg Linda
25 April 2017 | Colombia, El Cerrito
Over het weer in de eerste 5 dagen heb ik veel geschreven. Het regende vaak, hard en veel. Over het weer in deze 5 dagen nabij Cali valt weinig te zeggen. Het is er altijd tropisch, soms wat zon en soms een warme wind. Zelfs die ene regenbui die we hier meegemaakt hebben, liet warme druppels vallen. Warmer dan de douche hier in het resort, die is nagenoeg koud...brrr.
Maar na vandaag verhuizen we weer naar een andere plek en natuurlijk ook weer een andere douche ervaring. Zojuist hebben we de tassen ingepakt. Dat was een stuk lastiger dan de vorige keer. We zijn met de auto van Cesar naar El Cerrito gereden en daarbij maakte de verdeling en het gewicht van de tassen niet zo uit. Nu gaan we weer vliegen. Als we in de Amazone aankomen, dan moet ook de helft van de bagage ergens gestald worden. We nemen alleen het hoognodige mee de jungle in.
Vandaag hebben we een fijne dag gehad. Na een laat ontbijt zijn we, op verzoek van Michael, met zo'n 'motoratón' naar El Cerrito gereden. Met horten en stoten want af en toe moest hij even aan de kant van de weg gezet worden. Dan liep de chauffeur even naar achteren, rommelde wat aan de motor en voila we konden weer verder rijden. Hij probeerde af en toe boven het brommergeluid uit te komen om uitleg te geven waarom zijn karretje af en toe niet deed wat 'ie wilde. Nou, hij was me geen uitleg verschuldigt hoor, hij moet "gewoon netjes van A naar B" rijden. Het is echt een klein motormuisje op de weg en als er dan zo'n road train voorbij komt rijden, dan voel je je helemaal miniscuul. Een road train is een vrachtwagen met wel 4 aanhangers. Zie deze video:
Eenmaal in El Cerrito zijn we naar Deisy en Dana gegaan. Zij hadden gisteravond onze vesten geleend toen ze terug naar huis gingen, omdat ze in hetzelfde open karretje naar huis werden gebracht, en dat is best winderig. Die vesten hebben wij 's avonds in de jungle weer nodig, niet omdat ze warm zijn, maar tegen de muggen. Die lieverds hadden voor ons kadootjes gekocht: een bal voor Michael; een flesje bier met het etiket van voetbalclub Atletico Nacional voor Ben (momentel de beste van Colombia, of had ik dat al ergens geschreven) en een enkelbandje voor mij. Toen appte Yohana dat ze op de afgesproken plek stond te wachten, op het grote plein voor de kerk. Na de zoveelste knuffels van de dames, zijn we naar de kerk gelopen. Met Yohana, Giovani en Harold zijn we wat winkeltjes doorgelopen. We hebben voor Giovanni een broek en shirt gevonden en voor Harold ook een shirt. Bij de volgende winkel hebben we voor Michael en zijn familie ieder een pet gekocht. Yohana kon zo gauw niets vinden en vroeg of ze ipv kleding misschien rijst en panela mocht hebben. Panela is een soort oersuiker. Wikipedia zegt hierover dat het ongeraffineerd gedroogd suikerrietsap is, dat tot kleine korrels vermalen wordt, hierdoor zijn alle voedigsstoffen en mineralen nog aanwezig. Het wordt vaak gebruikt in melk of water en is goedkoop en voedzaam. Wij konden en wilden dit verzoek niet weigeren en zijn naar een supermarkt gegaan. We hebben een flinke boodschappenkar vol met levensmiddelen voor haar gekocht. Allemaal producten die lang houdbaar zijn. Dus ze kan een tijdje vooruit met de rijst, gedroogde bonen, linzen, spliterwten, gedroogde melk, chocomel, blikken tonijn en sardientjes, flessen olie, eieren, zeep, wasmiddel, tandpasta, deodorant en nog veel meer. We hebben alles in een taxi gezet en Giovanni en Harold hebben alles thuis afgezet en hebben zich daarna weer bij ons gevoegd. Ondertussen had Michael eindelijk zijn Adidas joggingbroek gevonden die hier in Colombia enorm populair is. Die heeft 'ie ook weer in the pocket.
Later in de middag hebben de drie nog heerlijk met Michael doorgebracht in het zwembad, bij de pooltafels en op de trampoline. Ben en ik hoorde ze schaterlachen, terwijl wij bezig waren de koffers in te pakken. We moesten zelf er ook weer om lachen. Tijdens het avondeten werd iedereen wat stiller, het einde naderde en om de emoties nog niet te uiten keek iedereen strak op zijn mobieltje. De motoratón kwam echter toch en dat betekende het einde van een 5 daags samenzijn met de bio-mama van Michael. Ze barstte in snikken uit en toen hielden wij het ook niet droog. Na landurige knuffels voor iedereen zijn ze ingestapt en zwaaiden wij ze uit. De motoraton was de poort van het resort nog niet uit of Michael zei: "Hee kijk, een vuurvliegje, dat brengt geluk!". Nou jongen, dat hopen we met heel ons hart voor jou!
De komende 4 dagen gaan we de jungle in. Het is even afwachten of we daar internet hebben en wanneer. Dus het kan zijn dat we pas op 1 mei, als we weer in de bewoonde wereld zijn, in Medellín, verslag kunnen doen van onze jungle-tocht.
Maar na vandaag verhuizen we weer naar een andere plek en natuurlijk ook weer een andere douche ervaring. Zojuist hebben we de tassen ingepakt. Dat was een stuk lastiger dan de vorige keer. We zijn met de auto van Cesar naar El Cerrito gereden en daarbij maakte de verdeling en het gewicht van de tassen niet zo uit. Nu gaan we weer vliegen. Als we in de Amazone aankomen, dan moet ook de helft van de bagage ergens gestald worden. We nemen alleen het hoognodige mee de jungle in.
Vandaag hebben we een fijne dag gehad. Na een laat ontbijt zijn we, op verzoek van Michael, met zo'n 'motoratón' naar El Cerrito gereden. Met horten en stoten want af en toe moest hij even aan de kant van de weg gezet worden. Dan liep de chauffeur even naar achteren, rommelde wat aan de motor en voila we konden weer verder rijden. Hij probeerde af en toe boven het brommergeluid uit te komen om uitleg te geven waarom zijn karretje af en toe niet deed wat 'ie wilde. Nou, hij was me geen uitleg verschuldigt hoor, hij moet "gewoon netjes van A naar B" rijden. Het is echt een klein motormuisje op de weg en als er dan zo'n road train voorbij komt rijden, dan voel je je helemaal miniscuul. Een road train is een vrachtwagen met wel 4 aanhangers. Zie deze video:
Eenmaal in El Cerrito zijn we naar Deisy en Dana gegaan. Zij hadden gisteravond onze vesten geleend toen ze terug naar huis gingen, omdat ze in hetzelfde open karretje naar huis werden gebracht, en dat is best winderig. Die vesten hebben wij 's avonds in de jungle weer nodig, niet omdat ze warm zijn, maar tegen de muggen. Die lieverds hadden voor ons kadootjes gekocht: een bal voor Michael; een flesje bier met het etiket van voetbalclub Atletico Nacional voor Ben (momentel de beste van Colombia, of had ik dat al ergens geschreven) en een enkelbandje voor mij. Toen appte Yohana dat ze op de afgesproken plek stond te wachten, op het grote plein voor de kerk. Na de zoveelste knuffels van de dames, zijn we naar de kerk gelopen. Met Yohana, Giovani en Harold zijn we wat winkeltjes doorgelopen. We hebben voor Giovanni een broek en shirt gevonden en voor Harold ook een shirt. Bij de volgende winkel hebben we voor Michael en zijn familie ieder een pet gekocht. Yohana kon zo gauw niets vinden en vroeg of ze ipv kleding misschien rijst en panela mocht hebben. Panela is een soort oersuiker. Wikipedia zegt hierover dat het ongeraffineerd gedroogd suikerrietsap is, dat tot kleine korrels vermalen wordt, hierdoor zijn alle voedigsstoffen en mineralen nog aanwezig. Het wordt vaak gebruikt in melk of water en is goedkoop en voedzaam. Wij konden en wilden dit verzoek niet weigeren en zijn naar een supermarkt gegaan. We hebben een flinke boodschappenkar vol met levensmiddelen voor haar gekocht. Allemaal producten die lang houdbaar zijn. Dus ze kan een tijdje vooruit met de rijst, gedroogde bonen, linzen, spliterwten, gedroogde melk, chocomel, blikken tonijn en sardientjes, flessen olie, eieren, zeep, wasmiddel, tandpasta, deodorant en nog veel meer. We hebben alles in een taxi gezet en Giovanni en Harold hebben alles thuis afgezet en hebben zich daarna weer bij ons gevoegd. Ondertussen had Michael eindelijk zijn Adidas joggingbroek gevonden die hier in Colombia enorm populair is. Die heeft 'ie ook weer in the pocket.
Later in de middag hebben de drie nog heerlijk met Michael doorgebracht in het zwembad, bij de pooltafels en op de trampoline. Ben en ik hoorde ze schaterlachen, terwijl wij bezig waren de koffers in te pakken. We moesten zelf er ook weer om lachen. Tijdens het avondeten werd iedereen wat stiller, het einde naderde en om de emoties nog niet te uiten keek iedereen strak op zijn mobieltje. De motoratón kwam echter toch en dat betekende het einde van een 5 daags samenzijn met de bio-mama van Michael. Ze barstte in snikken uit en toen hielden wij het ook niet droog. Na landurige knuffels voor iedereen zijn ze ingestapt en zwaaiden wij ze uit. De motoraton was de poort van het resort nog niet uit of Michael zei: "Hee kijk, een vuurvliegje, dat brengt geluk!". Nou jongen, dat hopen we met heel ons hart voor jou!
De komende 4 dagen gaan we de jungle in. Het is even afwachten of we daar internet hebben en wanneer. Dus het kan zijn dat we pas op 1 mei, als we weer in de bewoonde wereld zijn, in Medellín, verslag kunnen doen van onze jungle-tocht.
-
26 April 2017 - 07:24
Ulrike Bouw:
Wat een mooie en indrukwekkende dagen hebben jullie samen met de twee families beleefd! En dan nu verder, bijkomen van alle emoties en genieten van al het andere moois in Colombia. Veel plezier in de jungle!
Groetjes, Alex, Ulrike en Juan -
26 April 2017 - 08:13
Krabbetjes:
Altijd weer moeilijk om afscheid te nemen. Jullie kunnen terugkijken op een mooie ontmoeting en even lekker bijkomen van alle emoties en indrukken. Tot over een paar dagen x -
26 April 2017 - 08:48
Gonny:
Brrr afscheid nemen is niet leuk ! Wel leuk dat jullie nu naar de jungle gaan, ik ben heel benieuwd naar jullie ervaringen ! Veel plezier ! -
26 April 2017 - 09:13
Marina Franklin:
Hi Michael, wat moeilijk dat je na alle leuke dagen weer afscheid moest nemen. Ik weet zeker dat je ooit weer teruggaat.
En eh Tarzan....kijk uit in de jungle!! Spannend hoor! Groetjes, Juf Marina -
26 April 2017 - 09:50
Grietsje:
Wat moeilijk afscheid nemen van je familie die je net leert kennen. Maar wat een fantastische ontmoeting en dagen hebben jullie samen mee mogen maken. Nu op naar het volgende avontuur. Veel plezier en kijken vol verwachting uit naar de volgende verslagen.
-
26 April 2017 - 11:07
Smam:
Er zijn zelfs liedjes van gemaakt, zoals, afscheid nemen doet zo zeer.M aar denk hierbij, tot de volgende keer. Want dat gaat zeker nog maals gebeuren.Geniet van jullie verdere reis door Colombia, zoals jullie die hebben uitgestippeld.Het word vast fantastisch en geniet daarvan.Een stevige knuffel voor Michael en liefs van Pa en Ma. -
26 April 2017 - 11:18
Marieke En Jan:
Poeh, dat valt niet mee zo'n afscheid. Maar wel geweldig dat de eerste kennismaking zo fijn en gezellig is verlopen voor jullie allemaal en vooral voor Michael. Veel plezier in de jungle! -
26 April 2017 - 11:44
Rien:
Hallo Linda, Ben en Michael, soms zou je willen dat dingen langer duurde maar helaas komt er steeds weer dat onoverkomelijke moment "afscheid nemen". En dan zegt de laatste foto die jullie hebben toegevoegd meer dan een heel verhaal. Gelukkig blijven de mooie en goede altijd in jullie gedachtes en wie weet zijn jullie hier weer over een paar jaar. Ga genieten van het spannende jungle avontuur en schrijf er mooie verhalen over. Ik moet namelijk nog iemand overtuigen om daar naar toe te gaan. -
26 April 2017 - 12:17
Diane:
Mooie dingen weer meegemaakt en mogen doen,
Hopelijk kunnen jullie met deze ervaring,hereniging en herinneringen
voort borduren en komen er in de toekomst nog vele bij.
Nu weer volop genieten van het volgende avontuur en met zijn drietjes nagenieten van de afgelopen dagen.
Geniet ze
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
