Bij Hacienda El Paraiso
Blijf op de hoogte en volg Linda
23 April 2017 | Colombia, El Cerrito
Vanochtend hadden we rond half elf weggebracht willen worden naar El Cerrito. De vader van één van de dames die in dit resort werkt doet dit graag voor een paar centen. Dus in plaats van een taxicentrale te bellen, belt Janeth gewoon haar vader. Die had echter zijn auto uitgeleend aan iemand die in Cali moest zijn. Maar niet getreurd, hij heeft gauw zelf ergens een auto geleend en om 12.00 uur zijn we dan toch naar het huis van Deisy in El Cerrito gegaan.
Deisy woont groot en tamelijk luxe boven de fietsenwinkel van haar man. Binnen werden we voorgesteld aan enkele oma's en nog twee mannen, die waarschijnlijk beneden in de winkel werken. Verder waren er nog een paar kinderen, die op de computer luidruchtig kinderspelletjes aan het spelen waren. Naast de computer hing een TV aan de muur, waarop de mannen naar een voetbalwedstrijd keken, met het geluid ook heel hard. Tel daarbij nog eens de decibellen op van het geluid dat van buiten door de open ramen naar binnenkwam, dan weet je hoe moeilijk ik het had bij het verstaan van het Spaans dat tegen mij gesproken werd.
Dana was ontzettend blij om ons te zien en is heel behendig op een vertaalapp op haar mobiel. Michael en zij hebben lange tijd op haar kamer gezeten om een goed gesprek te voeren. Het is zo'n leuke, lieve meid. Wij zijn er alledrie verliefd op. Michael had een beertje, Binkie, mee naar Colombia genomen en we hadden het idee om Binkie af en toe te fotograferen op een bijzondere plek. Helaas was Binkie niet altijd bij ons, dus dat ideetje is een beetje mislukt. Michael wilde Binkie graag aan Dana geven, omdat Dana veel knuffels in bed heeft. Nu is Binkie geadopteerd door Dana. We zijn een beetje jaloers op Binkie. Maar niet alleen kinderen zijn dol op knuffels, we moesten van Deisy op de foto met haar levensgrote 'Minnie Mouse'. Nou vooruit dan maar.
De moeder van Deisy had de lunch klaar en we mochten aan tafel. Er was echter alleen voor ons gedekt en de rest van de huisgenoten at niet mee. Dan voel je je best opgelaten. Toen wij klaar waren, gingen de oma's en een paar kinderen eten. En later kwam manlief vanuit zijn fietsenwinkel naar boven, die ging met een grote kom "arroz con pollo" in een schommelstoel zitten en de tweeling van 3 jaar ging voor hem staan en bij elke schommelbeweging kreeg eerst het ene kind een hapje en toen het andere kind. Het leek bijna geautomatiseerd :-).
Yohana, Giovani en oom Harold waren nog niet op komen dagen. Bleek dat die gewoon thuis aten. Yohana heeft zo haar nukken. Anyway, op een gegeven moment was het groepje compleet en konden we op pad. Het plan was opgepakt om naar Hacienda El Paraiso te gaan.
Deisy wilde de hele club van 9 personen in één taxi proppen (een Renault 14...). Nou, daar heb ik ooit een aantal YouTube filmpjes van gezien en daar wil ik geen hoofdrol in hebben. Ben paste al niet voorin, dus iemand op schoot zou helemaal niet lukken. Uiteindelijk zijn we met twee taxi's de berg op gereden. Ik was blij dat de rit voorbij was. We hadden een taxichauffeur zonder vingers, en hoewel hij heel behendig was met die stompjes, vond ik dat hij veel te hard reed. Niet dat ik het kon controleren want de kilometerteller werkte niet. Daarentegen kon ik wel zien hoe snel de straat onder ons voorbij schoot door het gat in de bodem van de auto.
We hebben het gehaald en de middag leuk doorgebracht tussen de lokale bevolking, die op zondag de drukte van de stad wil ontvluchten. Het lijkt wel alsof ze allemaal juist naar deze berg vluchten, want het was er erg druk. Overal eettentjes met empanada's, worstjes, maiskolven en andere lekkernijen en barretjes om wat te drinken. De kinderen kunnen zich vermaken op trampolines, pony's, draaimolens en quads. Dus wat in Pereira niet lukte, het quad rijden, heeft Michael hier alsnog kunnen doen, samen met zijn broer en oom. Het is toch veel leuker om met Harold en Giovani de strijd aan te gaan. Na een paar uurtjes hebben we de taxichauffeurs weer gebeld, die kwamen ons netjes ophalen en weer bij Deisy thuis afzetten. Eén taxi is nog even doorgereden om Yohana en haar broer en zoon naar huis te brengen. We hoefden daar niet extra voor te betalen, dat was service. Dat maakt me meteen weer achterdochtig. We zullen vast wel te veel voor de taxiritten betaald hebben.
Bij Deisy hebben we nog wat gedronken en de plannen voor morgen doorgesproken. Wat een schat is het, dat ze ons hier zo wil helpen met de uitstapjes en het contact met Yohana. Ik hoop dat het allemaal zo gaat lukken zoals we het uitgedacht hebben. Om half zeven belde de vader van Janeth op ons mobiel. Hij stond, nu met zijn eigen auto, voor de fietsenwinkel. Hij bracht ons weer naar het hotel. Onderweg belde Cesar nog even op. Hij wilde weten of het allemaal goed gaat hier nabij Cali. Ik kon dat alleen maar bevestigen. Hij belt morgen weer want hij voelt zich verantwoordelijk voor ons zolang we in Colombia zijn, die lieverd!!
Deisy woont groot en tamelijk luxe boven de fietsenwinkel van haar man. Binnen werden we voorgesteld aan enkele oma's en nog twee mannen, die waarschijnlijk beneden in de winkel werken. Verder waren er nog een paar kinderen, die op de computer luidruchtig kinderspelletjes aan het spelen waren. Naast de computer hing een TV aan de muur, waarop de mannen naar een voetbalwedstrijd keken, met het geluid ook heel hard. Tel daarbij nog eens de decibellen op van het geluid dat van buiten door de open ramen naar binnenkwam, dan weet je hoe moeilijk ik het had bij het verstaan van het Spaans dat tegen mij gesproken werd.
Dana was ontzettend blij om ons te zien en is heel behendig op een vertaalapp op haar mobiel. Michael en zij hebben lange tijd op haar kamer gezeten om een goed gesprek te voeren. Het is zo'n leuke, lieve meid. Wij zijn er alledrie verliefd op. Michael had een beertje, Binkie, mee naar Colombia genomen en we hadden het idee om Binkie af en toe te fotograferen op een bijzondere plek. Helaas was Binkie niet altijd bij ons, dus dat ideetje is een beetje mislukt. Michael wilde Binkie graag aan Dana geven, omdat Dana veel knuffels in bed heeft. Nu is Binkie geadopteerd door Dana. We zijn een beetje jaloers op Binkie. Maar niet alleen kinderen zijn dol op knuffels, we moesten van Deisy op de foto met haar levensgrote 'Minnie Mouse'. Nou vooruit dan maar.
De moeder van Deisy had de lunch klaar en we mochten aan tafel. Er was echter alleen voor ons gedekt en de rest van de huisgenoten at niet mee. Dan voel je je best opgelaten. Toen wij klaar waren, gingen de oma's en een paar kinderen eten. En later kwam manlief vanuit zijn fietsenwinkel naar boven, die ging met een grote kom "arroz con pollo" in een schommelstoel zitten en de tweeling van 3 jaar ging voor hem staan en bij elke schommelbeweging kreeg eerst het ene kind een hapje en toen het andere kind. Het leek bijna geautomatiseerd :-).
Yohana, Giovani en oom Harold waren nog niet op komen dagen. Bleek dat die gewoon thuis aten. Yohana heeft zo haar nukken. Anyway, op een gegeven moment was het groepje compleet en konden we op pad. Het plan was opgepakt om naar Hacienda El Paraiso te gaan.
Deisy wilde de hele club van 9 personen in één taxi proppen (een Renault 14...). Nou, daar heb ik ooit een aantal YouTube filmpjes van gezien en daar wil ik geen hoofdrol in hebben. Ben paste al niet voorin, dus iemand op schoot zou helemaal niet lukken. Uiteindelijk zijn we met twee taxi's de berg op gereden. Ik was blij dat de rit voorbij was. We hadden een taxichauffeur zonder vingers, en hoewel hij heel behendig was met die stompjes, vond ik dat hij veel te hard reed. Niet dat ik het kon controleren want de kilometerteller werkte niet. Daarentegen kon ik wel zien hoe snel de straat onder ons voorbij schoot door het gat in de bodem van de auto.
We hebben het gehaald en de middag leuk doorgebracht tussen de lokale bevolking, die op zondag de drukte van de stad wil ontvluchten. Het lijkt wel alsof ze allemaal juist naar deze berg vluchten, want het was er erg druk. Overal eettentjes met empanada's, worstjes, maiskolven en andere lekkernijen en barretjes om wat te drinken. De kinderen kunnen zich vermaken op trampolines, pony's, draaimolens en quads. Dus wat in Pereira niet lukte, het quad rijden, heeft Michael hier alsnog kunnen doen, samen met zijn broer en oom. Het is toch veel leuker om met Harold en Giovani de strijd aan te gaan. Na een paar uurtjes hebben we de taxichauffeurs weer gebeld, die kwamen ons netjes ophalen en weer bij Deisy thuis afzetten. Eén taxi is nog even doorgereden om Yohana en haar broer en zoon naar huis te brengen. We hoefden daar niet extra voor te betalen, dat was service. Dat maakt me meteen weer achterdochtig. We zullen vast wel te veel voor de taxiritten betaald hebben.
Bij Deisy hebben we nog wat gedronken en de plannen voor morgen doorgesproken. Wat een schat is het, dat ze ons hier zo wil helpen met de uitstapjes en het contact met Yohana. Ik hoop dat het allemaal zo gaat lukken zoals we het uitgedacht hebben. Om half zeven belde de vader van Janeth op ons mobiel. Hij stond, nu met zijn eigen auto, voor de fietsenwinkel. Hij bracht ons weer naar het hotel. Onderweg belde Cesar nog even op. Hij wilde weten of het allemaal goed gaat hier nabij Cali. Ik kon dat alleen maar bevestigen. Hij belt morgen weer want hij voelt zich verantwoordelijk voor ons zolang we in Colombia zijn, die lieverd!!
-
24 April 2017 - 07:43
Athina:
Pffff...in jouw verhaal vloog de herrie me al naar de keel. Kreeg er hartkloppingen van.
Michael heeft goede smaak, wat een beauty zeg.
En ik ben blij dat jullie veilig de ritten hebben doorstaan, geen fijn avontuur.
-
24 April 2017 - 07:52
Gonny:
Leuk hoor, elke ochtend wakker worden in Nederland met renversaal uit Colombia ! Je schrijft alsof we zo meekijken over jullie schouder. Wat hebben jullie een top tijd daar ! -
24 April 2017 - 08:34
Marga:
Wat een geweldige reis maken jullie en wat hebben jullie veel
lieve mensen om jullie heen!
Fijn dat we mogen mee lezen met jullie geweldige reis!
Nog heel veel plezier in Colombia! -
24 April 2017 - 09:52
NIhan:
Lin wat ontzettend mooi allemaal! En zo fijn dat alles goed verloopt! Zit nu op VB met Peter en Harry en we genieten van je verhalen :-)
Veel liefs! Nihan -
24 April 2017 - 10:30
Nathalie:
Ik liep een oaar blogs achter, heerlijk om jullie verhalen te lezen,
Alsof k er zelf bij ben -
24 April 2017 - 13:05
Wondertje.waarbebjij.nu:
Wat een belevenissen weer, de meesten komen ons heel bekend voor. Die foto met Mini Mouse is echt hilarisch, hahahaha!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
