Naar Pereira

Heerlijk we zijn er weer!!! Aangekomen op Finca la Neca. Het is heel emotioneel terug te zijn op de plaats waar wij Michael beter mochten leren kennen. Steeds komen flarden herinneringen terug, alsof het gisteren was. Bijvoorbeeld toen Michael aan het eind van de eerste dag samen zei: “Breng me nu maar weer terug naar mama”, hierbij doelend op zijn pleegmoeder, waar hij ongeveer twee jaar heeft gewoond. Fabiola, zo heet zij, kon niet wachten op onze komende ontmoeting en stond ons al op te wachten op het vliegveld, samen met haar oudste zoon Andres. Dat hadden we gisteren via Daniel al afgesproken, dus konden we Michael er tijdens de vlucht al een beetje op voorbereiden.

De ontmoeting was allerhartelijkst en Michael was ook nu weer heel open en nieuwsgierig. Cesar bood ons meteen aan om haar een dagje op de Finca uit te nodigen met haar zoons, zodat Michael lekker kan blijven spelen en wij kunnen kletsen met als afsluiting een BBQ. Dat zien wij allemaal wel zitten. Zo fijn dat Cesar dan meteen ook weer het heft in handen neemt en telefoonnummers uitwisselt. Onderweg naar de Finca heb je uitzicht over prachtig groene heuvels. Michael zei : “Wow, hier is het echt mooier dan in Nederland”. Qua natuur heeft hij zeker gelijk. Maar we zien ook Colombiaanse taferelen waar je een brok van in je keel krijgt.

Vanochtend in Bogotá stonden we met de taxi voor een kruispunt stil. Uit het niets komen ineens een aantal kinderen in versleten trainingspakken tussen de auto’s doorlopen om snoepjes te verkopen. Gevaarlijk en nog eens hartverscheurend ook. Die kinderen zouden gewoon op school moeten zitten of anders lekker moeten kunnen spelen. Maar nee, zij overleven zo. En we zagen zwervers die in de smalle middenberm slapen van doorgaande wegen. Overal worden ze weggejaagd en dan liggen ze daar pure uitlaatgassen op te snuiven. Of de vele straatverkopers die van een buggy of een rollator een winkeltje hebben gemaakt waar ze per stuk kauwgom, sigaretten of lollies verkopen. De concurrentie is moordend en wat levert het op? Hard werken voor bijna niks.

Bij aankomst in Pereira hebben we meteen Stella, Cesars vrouw, begroet, die het wel prettig vindt te horen dat Linda redelijk uit de voeten kan met het Spaans. Ook met de huishoudster Ruby hebben we kennisgemaakt. Later kwam Norma, de zus van Cesar en de eigenaresse van de Finca, nog even hallo zeggen samen met ene Andrea. Het is zo vertrouwd om weer hier te zijn. We zijn hier samen met nog een Nederlandse familie die een derde kindje hebben geadopteerd. Twee van hun zonen en Michael hebben meteen al samen gezwommen en een filmpje op de laptop bekeken. Dat gaf ons wat tijd om de tassen eens uit te pakken. We hebben de afgelopen vijf dagen uit de tassen geleefd, maar het is nu toch ook wel fijn, dat we overzicht hebben nu alles in de kasten ligt.

Toen die andere familie op pad ging, hebben wij een duik in het zwembad genomen en de hangmat uitgeprobeerd. Een heerlijk relaxed middagje, totdat het ging regenen en Michael de eettafel ombouwde tot tafeltennistafel. Toen was het effe flink sporten, wat een uithoudingsvermogen heeft die zoon van ons. Stella kwam cola en popcorn brengen en dat rustmoment gaf wat tijd om alvast een stukje verslag te schrijven en op verzoek van Cesar ons wensenlijstje v.w.b. de uitstapjes op papier te zetten. Het boodschappenlijstje is ook al klaar. Als Cesar terug is, gaan we naar de supermarkt om wat lekkere dingetjes in te slaan.

Als afsluiting van dit alweer lange verslag nog een grappige opmerking van onze zoon. Toen hij een zwarte vogel voorbij zag vliegen riep hij “kijk, papa”. “Ja”, zei Ben, “dat is een vogel”. “Nee!!”, zei Michael, “dat is een zeldzame duif!!”. Wat een zeldzaam kind hebben we toch.