Weer thuis

Thuis… Dan ben je ineens weer thuis. Een feest van herkenning vooral voor Michael. Je ziet je huis ineens met andere ogen. Wat een luxe, wat hebben we het toch goed. Wat een gecultiveerde tuin en wat is onze tuinset mooi. Voor de vakantie hebben we nog gezegd dat het slechte stoelen waren omdat de plastic kapjes die de schroeven bedekten er af zijn gevallen en dat de schroeven nu lelijk worden. Hoe erg klinkt me dat nu in de oren als ik daar nu weer aan terugdenk. Veel Colombianen leven zowat op hun witte plastic stoeltjes, die door de zon verweerd zijn en haarscheurtjes vertonen die weer vol gewaaid zijn met het zwart van de straat. Deze multifunctionele stoeltjes worden gebruikt als deurstopper, als wasrek of als doelpalen. Op deze stoelen vindt een groot deel van het sociale leven plaats en niemand die in Colombia ook maar bedenkt dat die stoeltjes niet goed genoeg zouden zijn.

Ik haalde onze zonnehoedjes uit de koffer. Leuke hoedjes en ik berg ze op in het kastje met de “H” van hoeden en petten. Zou een groter kastje moeten kopen, kastje zit al vol. Hoeveel petten hebben we eigenlijk al niet in huis? In Colombia zag ik straatverkopers die bij gebrek aan een zonnehoed hun pet vergrootten door de klep te verlengen met een stuk karton.

We staan dus weer even met beide benen op de grond.

De terugreis is voorspoedig verlopen. 29 uur na de start van de reis, stonden we voor onze deur. Zo’n 11 uur daarvan hebben we gewacht op de vliegvelden. Dat is een hele tijd, maar uiteindelijk zijn we die tijd ook doorgekomen door wat winkeltjes te kijken en te hangen voor een van de vele TV’s op de vliegvelden. Zelfs Linda begon de Tour de France interessant te vinden. Michael heeft zonder morren (echt waar) de reis doorstaan. Hij zorgt goed voor zichzelf. Van Cartagena naar Bogota zocht hij aansluiting bij een Duits jongetje en ze hebben hun Nintendo’s met elkaar verbonden en “ge-mario-kart” zoals hij dat zelf noemt. In de boarding room op het vliegveld in Bogotá vroeg hij zowaar aan een wachtende medereiziger, die een spel aan het spelen was op zijn Apple laptop, of hij ook eens mocht spelen. En die brutaliteit leverde hem een leuk half uur speelplezier op. We kwamen die twintiger in Madrid nog tegen en ze begroetten elkaar weer enthousiast. In Madrid is ie met Linda’s telefoon naast een jongetje gaan zitten dat op een I-pad met “Talking Tom” aan het spelen was en hij liet zien dat hij dat op haar telefoon ook kan. “Talking Tom” is een kat die napraat wat je zegt, lief kan spinnen, maar ook harde scheetjes kan laten. Dat werkte bij de jongetjes nogal op hun lachspieren. En zoals iedereen weet: Time flies when you’re having fun.

Eenmaal in Brussel stond Peter met een van zijn Colombiaanse zoontjes Dairon ons op te wachten. Wat is dat heerlijk om zo een auto in te kunnen stappen, zonder te hoeven zoeken naar de juiste haltes van het openbaar vervoer. Ontzettend fijn zulke lieve vrienden in de buurt te hebben wonen.

Het is ook ontzettend fijn te merken dat onze reisverslagen worden gewaardeerd. Jullie keken uit naar onze verslagen, maar wij keken net zo zeer uit naar jullie reacties. Hopelijk is deze reis een inspiratiebron voor toekomstige Colombiagangers en bracht het de herinnering terug van de reizigers die ons voor zijn gegaan (en die met hun weblog ons weer geïnspireerd hebben).

Wij gaan onze tassen uitpakken, wassen, strijken, en onze familie bezoeken voordat we over een paar dagen weer over stappen op de orde van alle dag.

Dit is het laatste verslag van onze Colombia reis. Tot over een jaar of vijf ;-)