Islas del Rosario / Playa Blanca
Door: Familie Simonetti
Blijf op de hoogte en volg Linda
16 Juli 2012 | Colombia, Cartagena
Gisterenavond nog even naar ons reisprogramma gekeken daar stond het volgende in:
Maandag 16 juli: Om 8:30 uur worden jullie verwacht op de ‘muelle turistico’ (toeristenhaven) voor de tour Islas de Rosario / Playa Blanca. Wandel vanaf hotel naar de stadspoort (‘Puerta reloj’) en zodra jullie ‘buiten’ staan direct naar rechts naar de toeristenhaven (‘muelle turistico’). Aan één van de balies (Lizamar) werkt ons contactpersoon Alcira, een klein, ouder vrouwtje die iedereen kent. Meldt jullie bij haar, zij zal verder uitleg geven.
Hmm... een klein ouder vrouwtje, de meeste Colombiaanse vrouwen zijn niet groot. Zou zij dan nog kleiner zijn? En oud? Hoe uit zich dat. Moeten we zoeken naar een omaatje met grijs knotje of een tandeloos en gerimpeld mensje? Om 08.15 uur verlaten we het hotel om dit uit te vinden. Dat viel nog niet mee. Eenmaal bij de ‘muelle turistico’ zag het zwart van de mensen. Allemaal toeristen die ook naar Islas del Rosario willen varen; de diverse verkopers van water, bordjes fruit, kettingen, zonnekleppen maar ook de verkopers van deze excursie. Zodra je maar probeerde te vragen naar Alcira, kwamen zij al met hun tickets op de proppen. Je kreeg nog geen kans om uit te leggen dat er voor ons al een boeking stond bij Alcira. Gelukkig was er een iemand die ons wist te vertellen wie en waar Alcira was. Daar stond ze dan, een druk vrouwtje, op leeftijd inderdaad, maar met mooi geverfde haren en een vriendelijke blik. Voor we het door hadden waren we door de mensenmassa geloodst en zaten we op een stoel, waar we vooral moesten blijven zitten tot onze namen werden afgeroepen. En jawel, dat gebeurde gewoon (al duurde het Michael wel wat lang) en we zaten nog op een mooie boot ook. Het kan allemaal in Colombia.
We voeren in ruim een uur naar Islas del Rosario. De boot haalt ruim 25 knopen en dat is best heel hard. Zwemvesten waren verplicht en dat was maar goed ook, als was het maar om je eigen kleding iets minder nat te laten worden door het opspattende water.
Islas del Rosario is een van de 46 nationale parken van Colombia. Het is nationaal park geworden om de belangrijkste koraal banken te beschermen aan de Colombiaanse Caribische kust. Het natuurgebied is 120 km2 groot en ligt ongeveer 40 kilometer ten zuid westen van Cartagena. Het bestaat uit 43 eilanden en de wateren ertussen.
Michael en Ben zijn met een groepje gaan snorkelen, en Linda, de heldin, hield wacht op de boot en ging wat lezen. De mannen waren beiden zeer enthousiast. Ben vooral omdat hij Michael zo zag genieten, want hij heeft ooit op mooiere plaatsen gesnorkeld.
Daarna zijn we naar een van de andere eilanden gevaren waar een “Oceanario” was. In het Oceanario kon je al het leven bekijken dat in de wateren van dit nationaalpark rondzwemt. Er was een kleine dolfijnenshow en je liep over steigers langs diverse baden waar diverse soorten vis bij elkaar gehouden werden. Een gids vertelde over deze vissen. Het ging in (te) rap spaans, maar het moet vast heel interessant geweest zijn, want alle andere gasten luisterden geboeid. Af en toe gooide de gids wat voer in een van die bakken en dan zag je die vissen allemaal op een kluitje vechten voor dat visje. De kids vonden dat geweldig om te zien.
Na de aangeboden lunch werden we naar het eiland Bacu gevaren, waar we konden relaxen op Playa Blanca. Michael had al meteen weer een vriendinnetje gevonden (uit Pereira nog wel), waar hij lekker mee door de golven danste. Ze zijn zelfs nog meegegaan op zo’n banaan achter een speedboot. Hoe “cool” is dat! Linda is bij de waardevolle spullen gebleven, terwijl Ben wat filmde en Michael in de gaten hield. Linda kreeg veel bezoek bij haar strandtentje, de verkopers blijven je aanspreken. Maar eerlijk is eerlijk, na twee keer vriendelijk “no gracias” lopen ze gewoon weer door naar de volgende potentiële klant.
Rond half vijf moesten we weer gaan en vroeg de eigenaar van het strandtentje 10.000 pesos. “nee hoor” zei Ben “7.000”. “Dat is ook goed” zei de eigenaar in het Spaans. Zo makkelijk kan afdingen gaan. De boot ging weer als een speer door het water, maar doordat de zee een stuk wilder was, sloegen de boeggolven ons letterlijk om de oren. Het was alsof er om de paar seconden een emmer zeewater over ons werd leeggegooid. Michael had op een gegeven moment zijn duikbril maar weer opgezet om zijn ogen open te kunnen houden. Na een uur “douchen” kwamen we drijfnat aan in Cartagena. Helaas heeft onze fotocamera deze nattigheid niet overleefd. Gelukkig hebben we nog andere alternatieven om foto’s te maken (telefoon en videocamera). Bij het uitstappen hoorden we diverse keren “Chao Michael” en werden er high-fives gegeven. Hij krijgt het steeds weer voor elkaar dat mensen hem (her)kennen en begroeten.
Eenmaal terug in het hotel, was die heerlijke warme douche zalig. Daarna zijn we twee deuren naast het hotel een restaurantje ingedoken. Na driekwart pizza kroop Michael bij Linda op schoot en viel in slaap. Linda rook bij Michael de deodorant van Ben en de sterke geur van aftershave. Onze macho had zich blijkbaar flink opgedoft, maar om echt ’s avonds lekker los te gaan is het nog een paar jaartjes te vroeg ;-)
Maandag 16 juli: Om 8:30 uur worden jullie verwacht op de ‘muelle turistico’ (toeristenhaven) voor de tour Islas de Rosario / Playa Blanca. Wandel vanaf hotel naar de stadspoort (‘Puerta reloj’) en zodra jullie ‘buiten’ staan direct naar rechts naar de toeristenhaven (‘muelle turistico’). Aan één van de balies (Lizamar) werkt ons contactpersoon Alcira, een klein, ouder vrouwtje die iedereen kent. Meldt jullie bij haar, zij zal verder uitleg geven.
Hmm... een klein ouder vrouwtje, de meeste Colombiaanse vrouwen zijn niet groot. Zou zij dan nog kleiner zijn? En oud? Hoe uit zich dat. Moeten we zoeken naar een omaatje met grijs knotje of een tandeloos en gerimpeld mensje? Om 08.15 uur verlaten we het hotel om dit uit te vinden. Dat viel nog niet mee. Eenmaal bij de ‘muelle turistico’ zag het zwart van de mensen. Allemaal toeristen die ook naar Islas del Rosario willen varen; de diverse verkopers van water, bordjes fruit, kettingen, zonnekleppen maar ook de verkopers van deze excursie. Zodra je maar probeerde te vragen naar Alcira, kwamen zij al met hun tickets op de proppen. Je kreeg nog geen kans om uit te leggen dat er voor ons al een boeking stond bij Alcira. Gelukkig was er een iemand die ons wist te vertellen wie en waar Alcira was. Daar stond ze dan, een druk vrouwtje, op leeftijd inderdaad, maar met mooi geverfde haren en een vriendelijke blik. Voor we het door hadden waren we door de mensenmassa geloodst en zaten we op een stoel, waar we vooral moesten blijven zitten tot onze namen werden afgeroepen. En jawel, dat gebeurde gewoon (al duurde het Michael wel wat lang) en we zaten nog op een mooie boot ook. Het kan allemaal in Colombia.
We voeren in ruim een uur naar Islas del Rosario. De boot haalt ruim 25 knopen en dat is best heel hard. Zwemvesten waren verplicht en dat was maar goed ook, als was het maar om je eigen kleding iets minder nat te laten worden door het opspattende water.
Islas del Rosario is een van de 46 nationale parken van Colombia. Het is nationaal park geworden om de belangrijkste koraal banken te beschermen aan de Colombiaanse Caribische kust. Het natuurgebied is 120 km2 groot en ligt ongeveer 40 kilometer ten zuid westen van Cartagena. Het bestaat uit 43 eilanden en de wateren ertussen.
Michael en Ben zijn met een groepje gaan snorkelen, en Linda, de heldin, hield wacht op de boot en ging wat lezen. De mannen waren beiden zeer enthousiast. Ben vooral omdat hij Michael zo zag genieten, want hij heeft ooit op mooiere plaatsen gesnorkeld.
Daarna zijn we naar een van de andere eilanden gevaren waar een “Oceanario” was. In het Oceanario kon je al het leven bekijken dat in de wateren van dit nationaalpark rondzwemt. Er was een kleine dolfijnenshow en je liep over steigers langs diverse baden waar diverse soorten vis bij elkaar gehouden werden. Een gids vertelde over deze vissen. Het ging in (te) rap spaans, maar het moet vast heel interessant geweest zijn, want alle andere gasten luisterden geboeid. Af en toe gooide de gids wat voer in een van die bakken en dan zag je die vissen allemaal op een kluitje vechten voor dat visje. De kids vonden dat geweldig om te zien.
Na de aangeboden lunch werden we naar het eiland Bacu gevaren, waar we konden relaxen op Playa Blanca. Michael had al meteen weer een vriendinnetje gevonden (uit Pereira nog wel), waar hij lekker mee door de golven danste. Ze zijn zelfs nog meegegaan op zo’n banaan achter een speedboot. Hoe “cool” is dat! Linda is bij de waardevolle spullen gebleven, terwijl Ben wat filmde en Michael in de gaten hield. Linda kreeg veel bezoek bij haar strandtentje, de verkopers blijven je aanspreken. Maar eerlijk is eerlijk, na twee keer vriendelijk “no gracias” lopen ze gewoon weer door naar de volgende potentiële klant.
Rond half vijf moesten we weer gaan en vroeg de eigenaar van het strandtentje 10.000 pesos. “nee hoor” zei Ben “7.000”. “Dat is ook goed” zei de eigenaar in het Spaans. Zo makkelijk kan afdingen gaan. De boot ging weer als een speer door het water, maar doordat de zee een stuk wilder was, sloegen de boeggolven ons letterlijk om de oren. Het was alsof er om de paar seconden een emmer zeewater over ons werd leeggegooid. Michael had op een gegeven moment zijn duikbril maar weer opgezet om zijn ogen open te kunnen houden. Na een uur “douchen” kwamen we drijfnat aan in Cartagena. Helaas heeft onze fotocamera deze nattigheid niet overleefd. Gelukkig hebben we nog andere alternatieven om foto’s te maken (telefoon en videocamera). Bij het uitstappen hoorden we diverse keren “Chao Michael” en werden er high-fives gegeven. Hij krijgt het steeds weer voor elkaar dat mensen hem (her)kennen en begroeten.
Eenmaal terug in het hotel, was die heerlijke warme douche zalig. Daarna zijn we twee deuren naast het hotel een restaurantje ingedoken. Na driekwart pizza kroop Michael bij Linda op schoot en viel in slaap. Linda rook bij Michael de deodorant van Ben en de sterke geur van aftershave. Onze macho had zich blijkbaar flink opgedoft, maar om echt ’s avonds lekker los te gaan is het nog een paar jaartjes te vroeg ;-)
-
17 Juli 2012 - 05:59
Ellen Vonk:
Wat is het heerlijk om jullie verhalen te lezen. Elke dag als eerste de mail checken of er weer nieuws is. Wat maken jullie mooie dingen mee. Veel herkennen wij wel van onze reis vorig jaar. Geniet nog heerlijk van de laatste paar dagen in Cartagena. Nog wel even naar cafe del Mar gaan hoor! Daar kun je lekkere cocktails drinken. Neem dan wel extra geld mee. Vanaf cafe del Mar moet je een hele mooie zonsondergang kunnen zien. Groeten van Ellen -
17 Juli 2012 - 07:19
Ineke Den Engelse:
Zo herkenbaar... een jaar geleden stonden onze koffers gepakt, gaat toch een beetje kriebelen. Maar met de caravan naar Frankrijk is ook goed ;)
Leuk om te lezen en met jullie mee te reizen. Nog veel plezier bij wat jullie nog meer in Cartagena gaan doen.
-
17 Juli 2012 - 07:29
Angelica:
weer gezellig om direct bij ontbijt jullie te zien.!
wát een ervaringen, geweldig gewoon en wát een genieten.
even "zakelijk" ik heb Peter gesproken en hij komt jullie halen in Brussel.
nog twee heel fijne dagen . liefs, tante oma -
17 Juli 2012 - 07:48
Monique:
Wat is het leven toch goed hè xxxx -
17 Juli 2012 - 10:56
Barbara:
Ik moet volgende week echt afkicken, als ik de verhalen niet meer kan lezen.
Ik steek dan maar "even" over dan kunnen jullie me het "live" met een kop thee nogmaals vertellen.
Peter komt jullie i.d.d. ophalen. Via de mail heeft hij wat vragen gesteld i.v.m. dit ophalen.
Geniet er nog een paar dagen van. Veel liefs Barbara -
17 Juli 2012 - 11:00
Hanneke :
Wat een belevenis allemaal, volgens mij moeten jullie nog een maand vrij nemen om "af te kicken" van dit prachtige, maar ook wel "heftig" avontuur! Zit iedere keer mee te genieten, maar ook wel eens met tranen in mijn ogen!! Lfs. Hanneke -
17 Juli 2012 - 15:27
Gonny Mosterd:
Wat een mooi land, wat een verschillen, maar wat genieten voor jullie (en voor ons achter de pc) ! -
17 Juli 2012 - 19:40
Yvonne Pot:
Zit hier echt smachtend en vol heimwee mee te lezen. Voel me zelfs plaatsvervangend verdrietig dat jullie reis er al weer bijna opzit. Heb van het weekend onze eigen reis van vorig jaar weer eens heerlijk doorgelezen en gekeken en voel me nu of ik in cafe del mar aan een cocktail zit....
Nu alleen het weer nog.... -
17 Juli 2012 - 21:34
Bernice:
wat een mooie, waardevolle en inspannende reis hebben jullie meegemaakt! Leuk om te lezen en vooral ook om op de foto's van de finca te zien dat er in 8 jaar tijd weinig is veranderd :-).
Ik wens jullie nog een paar relaxte laatste dagen toe en een goede vlucht naar huis.
Groetjes van Bernice en kids
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
