Terug naar Bogotá

Vandaag hebben we weer een enerverende dag achter de rug. We zijn om 8.30 uur vertrokken uit Villa de Leyva. Via een andere, veel beter begaanbare, weg zijn we teruggereden naar Bogotá. We hebben onderweg de ogen weer goed de kost gegeven. Wat een verscheidenheid van natuur kom je tegen op een traject van ongeveer 160 km. Overweldigend.

Halverwege de rit zijn we uitgestapt bij “Puente Boyaca”, een brug waar Bolivár in 1819 de beslissende slag met de Spanjaarden leverde, waardoor Colombia zelfstandig werd. Rondom de brug staan meerder herdenkingsmonumenten voor de gesneuvelden tijdens deze onafhankelijkheidsstrijd. Ook nu waren er veel soldaten aanwezig, maar die werden ingezet als tuinmannen en waren onkruid aan het wieden en gras aan het maaien. Een veel mooiere bezigheid dan oorlog voeren.

Eerder dan verwacht waren we weer in Bogotá. We hadden om 14.30 uur afgesproken met de gids in het goudmuseum, maar we waren om 12.00 uur al in het hotel. We hebben toen bedacht toch nog maar even naar de Makú te gaan, een drie etages tellend souvenir warenhuis. Het hotel heeft een betrouwbare taxi voor ons gebeld. Die heeft ons daar naartoe gebracht en heeft voor de deur gewacht tot we een uur later met onze spulletjes weer naar buiten kwamen. De leukste aanschaf was een poncho met sombrero voor Michael, die hij dan ook meteen met trots ging dragen. We zijn dus weer in dezelfde taxi gestapt die ons vervolgens naar het goudmuseum bracht. Heel decadent, maar wel heel veilig. Bij het goudmuseum stond Hernán ons al op te wachten. Voor we het museum binnen gingen zijn we eerst een broodjeszaak binnengegaan om onze magen te vullen met een paar heerlijke empanadas.

Het goudmuseum (of in het Spaans `El Museo del Oro’) toont een buitengewone selectie van de pre-Spaanse goudwerk collectie. Het is de grootste collectie ter wereld. Het goudmuseum telt meer dan 30 duizend gouden voorwerpen en 20 duizend stukken keramiek, textiel, etcetera van de pre-Colombiaanse culturen in het deel van Zuid-Amerika dat nu Colombia heet. Ook Michael heeft zich niet verveeld. Hij had in de Makú een notitieboekje gekocht dat hij nu gebruikte al schetsboek om de gouden maskers na te tekenen. Met veel passie en overgave was ie daar mee bezig, tot vermaak van de andere gasten, die regelmatig over zijn schouder meekeken wat hij aan het doen was;-).

Terug bij het hotel wilde Michael graag nog even naar het speeltuintje toe. Linda heeft toen Daniel gebeld of hij na zijn werk (hij kon helaas geen vrij krijgen om mee naar het museum te gaan) nog eens mee uit eten wilde, maar dan met een vrolijke wakkere Michael. Daar zei hij geen nee tegen. Wat zijn we blij dat onze zoon en zijn pleegbroer deze hernieuwde kennismaking allebei fantastisch vonden. Volgens Daniel is Michael qua doen en laten nog hetzelfde als vijf jaar geleden. Het waren meteen weer dikke maatjes. En wat voor Michael zeer verrassend was: naast een high-five heeft Daniel meerder keren een spontane knuffel gekregen.

Morgen vliegen we al weer vroeg naar Pereira, de geboortestad van Michael. De wekker staat op 06.00 uur.