Naar Villa de Leyva via Nemocon

Vandaag zijn we om 09.00 uur vertrokken met bestemming Villa de Leyva. Onze chauffeur was een aardige kerel, die Linda echt dwong om niet over te stappen op het Engels. Hartstikke goed, want haar lef tot spreken in het Spaans gaat met sprongen vooruit. Hij sprak ook prima Engels en dat was dan weer gezellig voor Ben.

Halverwege de rit maakten we een tussenstop bij het dorpje Nemocon waar een zoutmijn ligt. Het regende op dat moment pijpenstelen. De hemel mocht dan tranen met tuiten huilen, wij deden dat van het lachen om de oplossing van onze chauffeur. Hij charterde een flinke parasol bij één van de eettentjes en escorteerde ons zo naar de ingang van de mijn. In de mijn kregen we een interessante rondgang door de diverse kamers van de mijn. Het was leuk om te zien. Michael was ook helemaal in zijn nopjes. Linda vroeg of hij het leuk vond. “Nou vooral koel” riep ie “ehh… koel omdat het koud is onder de grond of cool omdat je het leuk vindt?”. “Dat laatste natuurlijk” was zijn antwoord.

Toen we weer buiten kwamen, was het droog en konden we toch nog naar het grote plein van dit dorp. Terwijl wij al het moois vastlegden op foto en video, had Michael alweer vriendjes gevonden om mee te voetballen. Hij deelde zelfs zijn pas gekregen zoutkristallen met hen, terwijl hij ze even te voren als iets heel waardevols had ontvangen van de gids.

Na een koffie en een limonade zijn we weer verder gereden richting Villa de Leyva. Onderweg hebben we nog wat gegeten en Michael had praatjes voor tien. Hij vertelt in geuren en kleuren een mop die de chauffeur natuurlijk niet verstond, maar wel wilde weten, want aan Michaels pretoogjes te zien was het vast een goeie bak. (La broma de Michael: Un caracol con casa se encuentra otra caracol sin casa. El primer caracol preguntalo, eres un cabriolet?)

De reis over de weg naar Villa de Leyva is een belevenis op zich. Je kijkt je ogen uit. De natuur is overweldigend en elk dorp heeft weer een eigen specialiteit. Het ene dorp is troosteloos, verveloos en alles ziet er vies uit door de vele garages met autobanden en kapotte auto’s voor hun deur, het andere dorp staat vol met kraampjes waar ze worsten verkopen die vrolijk hangen te bungelen aan de kraam. In een volgende streek zie je opvallend veel rokende schoorstenen die los bij de huizen staan. Dat dorp staat dan weer bekend om het bakken van bakstenen. Op een gegeven moment zagen we enorm veel ezeltjes met aan ieder kant een melkbus lopen. De koeien waren net gemolken en de melk werd naar een zeer moderne gekoelde melkwagen gebracht (dat dan weer wel). Veel indigenos (oorspronkelijke bewoners) droegen typisch zwarte hoedjes en poncho’s. Ze verplaatsten zich vooral te voet, met of zonder handkar, en per fiets.

Over het rijgedrag van onze chauffeur hebben we geen klagen.Sommige stukken weg waren zo slecht, vol met gaten of verschoven en gescheurd door zware regenval, dat hij soms als een getrainde “Mario Kart” de oneffenheden ontweek. Er waren meerdere spelers in dit racespel, maar gelukkig waren de tegenliggers net zo behendig, maar eng was het af en toe wel.

Zojuist zijn we nog even een korte wandeling gaan maken door Villa de Leyva. Het ziet er veelbelovend uit. Michael wil shoppen heeft ie gezegd. Nou dat mag, want we hebben nog geen souvenir gekocht. Tot morgen!!!