City tour door Bogotá

Jetlag. We voelen weer wat dat betekent. Gisteren gingen Ben en ik om 20.30 uur plaatselijke tijd slapen. Dat is 03.30 uur Nederlandse tijd. We waren toen precies 24 uur in touw geweest. We zijn deze eerste nacht ook diverse keren wakker geworden en Michael is om 05.00 uur klaarwakker uit zijn bed gestapt, 12.00 uur Nederlandse tijd. Hij heeft toen lekker in zijn bedje op de laptop naar een film gekeken totdat het tijd was om het ontbijt te bestellen. Dat was overigens best luxe. We zitten in een hotelkamer met een woonkamertje erbij en een klein keukentje. Je belt de receptie en zegt wat je wilt eten en ze komen het op de kamer brengen, waar je lekker aan een grote tafel kunt eten (brood, roerei met ham, kaas, jam, sinasappelsap, koffie, thee, hete melk). Het smaakte ons goed.

Stipt om 9.00 uur stond onze gids Hernán op de stoep om ons op te halen voor een Citytour door een gedeelte van Bogota. Deze stad telt ruim 8 miljoen inwoners en is de op twee na hoogstgelegen stad van de wereld (Quito en La Paz liggen nog hoger). Je voelt dit goed. We zijn wat kortademig door de ijle lucht en de spiertjes voelen niet zo soepel aan. De stad heeft zijn onderdanen onderverdeeld in zes klasses, waarbij klasse 1 de armsten en klasse 6 de rijksten zijn. Volgens Hernán kun je rustig stellen dat er klasses zijn die je zou kunnen bestempelen als -1 en -2. Zo zijn de tegenstellingen dus heel groot. Er schijnt wel een ingenieus systeem te zijn voor het betalen van de gemeentelijke belastingen, waarbij de klasse 1 t/m 4 subsidies krijgen die betaald worden door de klasses 5 en 6. Geen idee of het ook echt werkt. De taxirit waarin dit gesprek plaatsvond was ten einde en we stonden onderaan de Cerro Monserrate.

Deze berg is het symbool van de stad en is 3160m hoog. Bovenop staat een kapel en kun je de kruiswegstatie van Jesus wandelen. De Cerro Monserrate is eigenlijk een bedevaartsoord, maar de meeste bezoekers zien het als een toeristische attractie, waarbij het fantastische uitzicht over de stad toch wel het belangrijkste is. We hebben dus niet de Monserrate als Pelgrims te voet beklommen maar zijn in de “Funicular” gestapt. Een oud treintje dat stijl omhoog rijdt. Michael was erg onder de indruk en heeft met zijn camera vele foto’s gemaakt. Helaas was zijn batterij snel leeg en de oplader zit verpakt in de kwijtgeraakte koffers. Evenals onze opladers voor al het foto en video gebeuren. Wij hebben dus wel zuinig gedaan met het maken van foto en video omdat we morgen weer vele mooie dingen te zien krijgen die we ook graag willen vastleggen.

Nadat de Funicular ons weer naar beneden had gebracht zijn we al wandelend verder afgedaald richting de historische wijk La Candelaria. Het is een oude wijk met vele huizen in Spaanse koloniale stijl en er komen ook vele barok-elementen in terug. Wat het meeste aansprak waren toch wel de mooie schilderingen op de muren. Het was een relaxte wandeling, waarbij we ook nog even binnengelopen zijn bij het Museum van Botero. Echt Michaels kostje, die dikke blote billen. Botero heeft dit museum zelf gevuld met vele van zijn schilderen en beeldjes en heeft gesteld dat het voor iedereen gratis toegankelijk moet zijn. Prachtig dat dus alle mensen, arm of rijk, van zijn kunst kunnen genieten.

Als afsluiting van de tour zijn we met Hernán naar een typisch Colombiaans tentje gegaan om te lunchen. Michael had Salchichas y arepa con queso , gefrituurde worstjes met een typisch rond plat broodje met kaas en wij hadden een traditionele soep besteld: Ajiaco die rijkelijk gevuld was met kip, aardappel en een maiskolf. Daarbij werd nog rijst en een schijf mango geserveerd.

Het was jammer dat het goudmuseum op maandag gesloten is, maar mogelijk kunnen we er donderdag nog heen. We nemen dan Daniël ook mee. De zoon van de pleegmoeder van Michael (hij heeft twee jaar bij hen gewoond voor hij bij ons kwam). Wij hebben Daniël deze avond mee uit eten genomen, maar Michael was zo moe dat hij eigenlijk de hele tijd geslapen heeft. Op de nek van papa naar het restaurant, op de bank in het restaurant en ook op de terugweg was hij niet aanspreekbaar. Jammer voor Daniël, maar de jetlag speelt nog parten.Hij was wel heel blij Michael na vijf jaar terug te hebben gezien al was het dan slapend. We hadden nu juist in de middag een dutje gedaan om dit te voorkomen. Na de power nap zijn we nog een wandelingetje in de buurt gaan maken, wat dezelfde buurt blijkt te zijn als vijf jaar terug. We hebben zelfs nog voor de deur van Hotel Halifax gestaan, hermetisch afgesloten zoals altijd. Michael heeft nog in hetzelfde speeltuintje gespeeld als vijf jaar terug. Hij vond het nog steeds leuk al kan hij zich er niets van herinneren dat ie er ooit geweest is.

Nu gaan wij ons bedje opzoeken. Morgen worden we om 9.00 uur opgehaald om naar het koloniale stadje Villa de Lleyva te gaan. Gelukkig zijn vijf minuten geleden onze twee ontbrekende tassen gebracht… yeahhh… we hebben weer schone kleren!