De Heenreis

Hangend tussen wolken en de zee
Neemt een vliegtuig ons mee
Zwevend door de lucht
Nemen ook de gedachtes en hun emoties een vlucht
We gaan naar Michaels geboorteland
Toch effe wat anders dan “zon, zee en strand”
Vijf jaar geleden gaven we hem daar de eerste zoen
Wat zal deze reis met Michaels koppie doen?
Het land ervaren, ruiken en zien
Komen gevoelens en herinneringen terug misschien?
Over 3,5 week zullen we het weten
Een ding is zeker, deze reis zullen we niet snel vergeten!

Om half vier vannacht ging de wekker en nog geen uur later zaten we in de auto van Tante Oma op weg naar Brussel. De eerste vlucht verliep vlotjes. Op de luchthaven van Madrid aangekomen, was het daar al aanmerkelijk drukker dan in Brussel. We hadden maar krap de tijd om over te stappen dus met vlotte passen met de horde meegelopen naar gate S. Hiervoor moet je zelfs nog een metro pakken. Linda hield Michael goed in de gaten, want die liep wel mee, maar vond het steeds leuk om elke keer de andere roltrap te nemen, of de roltrap sneller te nemen door zelf mee te lopen. Dus waarschuwden hem steeds: “Michael, bij ons blijven, niet te ver weg lopen, wij houden jou in de gaten, maar hou ons ook in de gaten…”. Michael zei daarop: “Jullie denken zeker dat ze me gaan kipnekken”.Huh… Kipnekken? “Ja, Je weet wel, dat ze je dan meenemen.”

De trans-Atlantische vlucht verliep ook heel goed. We hebben geslapen, filmpjes gekeken, gelezen en spelletjes gedaan op een tekenbordje dat alle kinderen in het vliegtuig van Iberia kregen. Michael heeft wel twee keer een bloedneus gehad. De eerste keer was knap lastig omdat de papieren zakdoekjes in het bagagerek lagen en we niet uit onze stoel konden omdat we aan twee kanten een karretje in het gangpad hadden staan. Gelukkig was er een behulpzame passagier met genoeg papier om de bloedneus te stelpen. Samen met Michael hebben we geconstateerd, dat er heel veel mensen in dit vliegtuig zaten met zwarte haren en dezelfde huidskleur als Michael. Ineens was hij qua uiterlijk minder opvallend en vielen papa en mama veel meer op met hun blanke huid en lichte haren…

Helaas hebben we de reis wat minder voorspoedig afgesloten dan gehoopt. Twee van onze drie tassen heeft de luchtvaartmaatschappij in Madrid laten staan. Juist de twee tassen met al onze kleren en toiletspullen. De tas met hulpgoederen is wel uit het vliegtuig gekomen, maar daar zitten geen schone onderbroeken in. Als het goed is worden de koffers morgen alsnog naar het hotel gebracht. Fingers crossed. Morgen gaan we een citytour door Bogota maken en gelukkig is het hier niet al te warm dus die lange broeken kunnen we best nog wel een keertje aan. En dat T-shirt van Michael met bloed en yoghurtvlekken…ach daar vertrekken we mee en dan zal zijn eerste souvenirtje een nieuw T-shirt worden. Hasta Mañana.