04-08 Santa Fe de Antioquia en Puente de Occidente

De ochtend begon hier in Medellín al weer heel vroeg. Zijn ze nou helemáál gek geworden??? Om 7.15 uur stond het ontbijt op tafel. Op zich was dat niet zo erg want het bed hier kraakt niet als iemand zich omdraait, dus we hebben beiden lekker de hele nacht kunnen doorslapen. Het appartement van Marco en Anna is gloednieuw en dat is wel zo comfortabel.

Om 8.00 uur zijn we al op pad gegaan richting Santa Fe de Antioquia. Een koloniaal dorpje op nog geen 2 uur rijden van Medellín. De rit er naartoe was wederom geweldig. We kunnen maar niet genoeg krijgen van de prachtige bergtoppen van de Andes, waar af en toe mooie wolken voor hangen. We rijden langs gehuchtjes met kraampjes langs de weg, die ook in de ochtend al vroeg warme worstjes verkopen of bekertjes met vers fruit.

Maar voordat we Sante Fe de Antioquia bezochten, zijn we eerst naar een prachtige hangbrug gereden. De 291 meter lange Puente Colgante de Occidente werd al in de 19e eeuw gebouwd. De hangbrug over de rivier de Cauca behoorde destijds tot de grootsten in z’n soort. De brug wordt gekenmerkt door twee torentjes aan weerszijden. Ontwerper José María Villa werkte later nog aan de beroemde Brooklyn Bridge in New York, die een soortgelijk hangsysteem hanteert. Nog altijd wordt de brug dagelijks gebruikt door voetgangers en motoratons (tuktuk).

We merkten meteen dat het hier aanzienlijk warmer is dan in Medellín, de krekels maken een oorverdovend geluid. We zijn over de brug gelopen. De planken zijn niet allemaal even recht, je moet je voeten goed optillen. Tussen de spleten door kon je naar beneden kijken en zag je dat er voor de veiligheid nog een net onder de brug aangebracht was. Er schijnt onlangs iemand door de brug gezakt te zijn en zonder net val je dan heel erg diep.

Eenmaal aan de overkant hebben we wat gedronken en een sanitaire stop gemaakt. Je betaalt de wc-juffrouw 700 COP (= 18 cent) en dan mag je een stukje wc papier van een dienblad pakken. Een klein meisje was bezig een rol WC-papier af te rollen en er pakketjes van 4 velletjes van te maken.

Daarna was het tijd op naar Santa Fe de Antioquia te gaan. Het is een van de oudste koloniale stadjes van Latijns Amerika. Het is in 1541 al ontstaan. Het is door de jaren heen heel authentiek gebleven. Vroeger was het de hoofdstad van Antioquia, maar in 1826 vertrok de overheid van Antioquia naar Medellín en werd dat de hoofdstad.

Het was niet druk in Santa Fe de Antioquia en we hebben lekker geslenterd door de straatjes, geplaveid met kinderkopjes met veelal witte huisjes en diverse gekleurde raampjes. Soms stond er ineens een geel of roze huisje tussen. In onze herinnering aan de eerste 'Wie is de Mol' aflevering van 2019 zagen we de kandidaten hier rondscheuren in hun tuktuks om punten binnen te halen. Marco vertelde ons nog dat de meeste deuren heel hoog en breed zijn, omdat ze hier vroeger letterlijk met hun paard de gang in stapten.

We hebben een typisch Colombiaande lunch op, behalve Michael, die hield het veilig bij pasta bolognese. De middagmaaltijd "El Almuerzo" is de belangrijkste maaltijd van de dag. Er wordt dan ook veel gegeten. In de avond voor het slapen gaan eet men meestal lichte kost zoals bijvoorbeeld chicharon (reepje spek), Salchicha (worstje), queso (kaas) con arepa of een patacon (bakbanaan).

Over queso gesproken. De Nederlanders worden kaaskoppen genoemd, maar de Colombianen gebruiken kaas in de meest vreemde combinaties. Daarbij moet wel gezegd worden dat de Colombiaanse kaas meer lijkt op mozarella of feta-kaas, maar dan veel milder van smaak. Een paar voorbeelden: Isabela, het zusje van Michael, at eerder deze week een aardbeien-ijscoup met kaas; maduro is een gebakken banaan met gesmolten kaas er in; er wordt kaas in de warme chocomel gedaan en obleas met arequipe (caramelpasta) met kaas is een heerlijk tussendoortje.

Vanmiddag zijn we naar een waterpretpark gegaan. Om daar binnen te komen was nog moeilijker dan in een vliegtuig stappen. Voordat de tickets konden worden afgerekend moesten de paspoortnummers en bijbehorende namen minitieus gecontroleerd en geregistreerd worden. Maar daarna mochten we ons naar beneden storten via de 4 enorm lange glijbanen. Zo wild hebben we ze nog niet eerder meegemaakt, maar zoals je op de foto's kunt zien kwamen we altijd goed gemutst beneden aan.

Vanavond heeft Marco ons meegenomen naar een Paisa Restaurant in de bergen. We hadden een prachtig uitzicht over Medellín en er was live-muziek. Dat was nog eens een gezellige afsluiter van wederom een mooie dag.