03-08 De busrit naar Medellín; een eitje

Afscheid nemen van de finca, Stella en Cesar blijft elke keer weer moeilijk, wat voelen we ons daar thuis. Cesar heeft ons naar het busstation gebracht en de chauffeur uitgelegd welke halte in Medellín we moesten uitstappen. Er stond ons een tocht van 8 uur te wachten, met halverwege een pauze van een half uur om te lunchen. Vliegen gaat natuurlijk sneller, maar omdat je dan een tussenstop maakt in Bogotá ben je dan ook 4 uur onderweg en 16 keer zoveel euro' s kwijt. Bovendien kun je in de bus genieten van een prachtig uitzicht.

De tocht begon voorspoedig. We zaten voor in de bus en hadden goed zicht op het prachtige Andesgebergte waar de weg doorheen kronkelde. We konden wat slapen en er werd een film gedraaid. Voor in de bus hadden we ook goed zicht op de capriolen van de chauffeur. Tijdens het rijden trok hij zijn schoenen uit en was hij regelmatig met twee telefoons in de weer. Maar het meest opvallende was zijn rijstijl. Hij scheurde met die grote bus links en rechts andere voertuigen voorbij en buiten de stad reed hij bijna continu op de linker rijbaan om vrachtwagens in te halen, terwijl het toch een bochtige tweebaans weg was, waar we tegenliggers konden tegenkomen. In de dorpjes viel ons op dat hij er veel vertrouwen in heeft dat de dieren wel op tijd een goed heenkomen zullen vinden, want daar reed hij zonder vaart te minderen vlak langsheen. Om er even later achter te komen dat hij in zijn medemens hetzelfde vertrouwen heeft.

Na de lunch ging het minder goed. Na een half uur klonk er een piepje uit het dashboard en gingen er allemaal rode lampjes branden. Zoveel dat zelfs onze onverwurmbare chauffeur besloot te stoppen. Hij ging met zijn compagnon de motor bestuderen en kwam tot de conclusie dat de radiator lek was. De reparatie daarvan bleek een eitje... letterlijk! Hij kocht bij een kraampje 3 rauwe eieren en deed die in het koelwater. Het stollende eiwit dicht het gat in de radiator! In het eerstvolgende dorp is hij wel even gestopt om bij een servicestation het gat beter te dichten en wat koelvloeistof bij te vullen.

Door dit alles hadden we een half uur vertraging opgelopen en bovendien was het gaan regenen, maar dankzij de zware rechtervoet van de chauffeur kwamen we toch op tijd, om 17:45 uur, aan bij het busstation in Medellín. Marco kwam ons daar ophalen. Wat was het leuk om hem weer te zien. Hij heeft ons naar zijn appartement gebracht, waar tevens onze airbnb is gevestigd. Daar ontmoetten we ook zijn vrouw Anna die ons hartelijk verwelkomde.

Na een korte rondleiding door het huis en een heerlijk glas verse ananassap zijn we op pad gegaan. Eerst bij een Italiaans restaurant wat gegeten en daarna naar het 'la casa de las piedritas'. Dat is een huis van een echtpaar, waarvan de man 32 jaar geleden heeft beloofd dat hij het huis op een heel kunstzinnige manier zou opbouwen met allemaal kleine kiezelsteentjes. Het resultaat is tot zo ver verbluffend, en hij is nog elke dag bezig met uitbreiden van het huis. Een plaatje zegt meer dan duizend woorden, dus daarvoor verwijzen we naar de foto's bij het verslag. Dat de man standvastig is blijkt bovendien uit het feit dat hij al 43 jaar, sinds hij getrouwd is, elke dag een verse bloem voor zijn vrouw meebrengt.

We zijn inmiddels wel moe van weer een enerverende dag, dus als dit verslag klaar is gaan we het bed van de airbnb uitproberen.