01-08 Plaza de mercado Minorista

Vanochtend hebben we wat vroeger ontbeten om op tijd de grootste overdekte markt van Pereira te kunnen bezoeken. Het is een markt waar voornamelijk groenten en fruit worden verkocht en ook levende dieren. We hebben de meest exotische vruchten gezien in allerlei felle kleuren. Het vlees kun je niet verser kopen, maar in Nederland zou het absoluut niet op deze manier mogen. Het was "dieronterend" om te zien. Dieren in een te klein kooitje in de volle zon, die hooguit een beetje schaduw kregen door een stukje karton dat tegen de tralies aan was gezet.

De markt heeft diverse etages en je kan er doorheen lopen zoals je door een parkeergarage loopt. Het fruit lag er mooi en supervers bij. We hebben van Cesar uitleg gekregen over de diverse soorten fruit. Er was ook nog een marktkoopman die graag de Nederlandse benaming voor de groenten op zijn kraam wilde weten. Hij haakte al snel af v.w.b. het nazeggen, hij brak zowat zijn tong. Michael was het al snel beu, hij had zich bij een markt een heel andere voorstelling gemaakt. Hij wilde graag T-shirts, schoenen, telefoonhoesjes en andere hebbedingetjes zien. Toch is 'ie, zonder al te veel zeuren, netjes meegelopen.

Eenmaal terug op de finca schoot het Linda ineens in de rug. Het lijkt een zenuwbeklemming, die je bij een bepaalde beweging een pijnscheut geeft die je steeds weer verrast. Cesar heeft bij de "droguería" een Colombiaanse tijgerbalsem gekocht en Stella gaf de tip om een nat handdoekje in de magnetron 3 minuten te verwarmen en tegen de rug te leggen. Met deze middelen en wat Ibuprofen en Paracetamol is het gelukkig uit te houden. Nu maar hopen dat het zaterdag zodanig verbeterd is, dat de 8 uur durende busrit naar Medellín comfortabel verloopt.

De mannen hebben nog wat met een balletje gespeeld in het zwembad en Linda heeft op het luchtbedje naar hen liggen kijken, al piekerend hoe het bezoekje aan vaders kant zou uitpakken. Zouden we op zijn minst nog de kans krijgen om zijn zusje te zien? Toen kwam ineens Cesar aanlopen met heel mooi nieuws: de vader komt morgen op tijd terug uit Bogotá en kan ons in de namiddag ontmoeten in Quimbaya! Zijn dochter Isabella zal er dan ook zijn. "Eso es Colombia". We kijken er naar uit!

Zojuist belde Marco, onze gids uit Medellín, hij had op ons verzoek contact gezocht met Michael's broer Yeison (de oudste zoon van Michael's vader in Quimbaya), die vandaag afzwaait uit militaire dienst. Het blijkt dat hij zo ver weg van Medellín verblijft dat hij 22 uur in de bus zou moeten zitten om naar ons toe te komen. Hij zou dan 2 nachten bij ons kunnen blijven en dan zou hij weer 22 uur terug moeten. Dat is een ondoenlijke trip en heel begrijpelijk dat hij daar vanaf ziet. Hopelijk is Whatsapp contact de komende jaren voldoen en kunnen we een volgende trip zo uitstippelen dat we hem alsnog kunnen zien. We weten immers nog maar een paar weken van zijn bestaan.

Vanavond hebben we met z'n drieen nog wat potjes gekaart en Yahtzee gespeeld. Nu luisteren we wat muziek tijdens het schrijven van dit verslag. Tomamos un guaro y vamos a dormir (we nemen nog een aguardiente en gaan dan slapen).