Laatste dag in Medellin

De laatste dag in deze aangename stad. Vandaag zijn we downtown Medellin gaan bekijken. We hebben wat rondgeslenterd langs het oude en het nieuwe gerechtsgebouw en het oude en nieuwe gemeentehuis. We zijn door wat stadsparken gewandeld, over een fruitmarkt gelopen en hebben gelunched in het het gebouw van het voormalig Nutibara Hotel. Dat was ooit het duurste hotel van de stad, nu een verzamelpunt van allerlei eetgelegenheden. Het hoogtepunt was zeker het plein met de beelden van Botero. Fernando Botero is een Colombiaans schilder en beeldhouwer. Hij wil zijn kunst toegankelijk maken voor iedereen, dus ook voor de minder bedeelden. De bronzen beelden op dit plein heeft hij geschonken aan de stad. De beelden van Botero zijn herkenbaar aan de dikke, opgeblazen mensen en dieren. Botero zegt hier zelf over dat het geen dikke mensen zijn, maar dat hij door de omvang van de voorwerpen en lichaamsdelen het relatieve belang daarvan wil aanduiden.

In een druk winkelstraatje heeft Linda toch maar besloten om zo'n typisch Colombiaanse jeans aan te schaffen. De billen zijn in Colombia bijna net zo belangrijk als de borsten van een vrouw. De plastische chirurgen hebben het druk met het vullen van de billen met implantaten. Voor degenen die daar geen geld voor hebben, bestaan er push-up jeans met kontzakken die rijkelijk versierd zijn. Gewoon hilarisch om zo'n broek voor een paar centen mee naar huis te nemen.

Omdat de kabelbaan gisteren zo leuk was, hebben we vandaag een andere lijn genomen aan de andere kant van de stad. Waar de bebouwing ophoudt, gaat de kabelbaan verder, helemaal naar de top van de berg. Dit laatste gedeelte is bedoeld als toeristische trip naar het Arvi natuurpark en daarom moet je er voor bijbetalen. Helaas begon het boven op de berg weer te regenen en hadden we niet het uitzicht waar we op gehoopt hadden.

Na de rondleiding van Marco heeft hij ons afgezet bij het Santa Fe winkelcentrum. Er is daar een immense ballenbak met ballen in vijftig tinten blauw, waar ook de volwassenen in kunnen "zwemmen". We wilden wel even gek doen en hebben ons in de ballenbrij ondergedompeld. Tussen de miljoenen ballen zaten ook een paar ballen met een stempel erop, als je die vond dan mocht je een prijsje op gaan halen. Michael heeft als een bezetene zowat alle ballen omgedraaid en er twee gevonden. Blij gingen we naar het ophaalpunt van de prijsjes. Daar moet je eerst een hele lijst invullen. Nou vooruit dan, want nieuwsgierig waren we wel geworden. Daarna moest je een bal grabbelen met een nummer erop. Dan werd er weer op een lijst gekeken welke prijs achter dat nummer zat. Het duurde enorm lang allemaal. Uiteindelijk kregen we ieder een bon van een parfumerie. Hopend op een geurtje of een stukje zeep liepen we de winkel in. Bleek het een gezichtsbehandeling te zijn, in te plannen vanaf 15 mei. Nou, we gaan er geen 9.000 km voor terugvliegen, dus hebben we de kaartjes afgegeven aan twee jonge dames die er heel blij mee waren. Michael was er poepchagrijnig van geworden, maar zoals altijd duurt dat gelukkig maar even. We hebben nog wat gegeten en zijn op zoek gegaan naar een taxi. Het regende weer en de taxicentrale die we belden had geen taxi's beschikbaar. We moesten achteraansluiten in een lange rij wachtenden onderin de parkeergarage van het winkelcentrum. Pas na 3 kwartier hadden we een taxi.

Nu zijn we gelukkig terug in het hotel. Ben pakt de laatste spullen in en morgen gaan we weer op reis. Onze laatste stop is Cartagena in het noordwesten van Colombia, aan de Caraibische zee. We zijn er al eens geweest en hebben geen concrete plannen gemaakt. Even een paar dagen echt vakantie aan het eind van onze reis. Ook daar kijken we weer naar uit.