Huisje, boompje, beestje en Salento

Bij het bezoek van de pleegmoeder aan de finca hebben we gevraagd of ze nog een uitstapje met ons wilde maken. Alle extra tijd met Michael die haar gegund is, neemt ze met beide handen aan en wij vinden het geweldig om te zien hoe ze van elkaar genieten. We zien, net als 5 jaar geleden, een hele andere jongen dan thuis. Zoveel rustiger, zoveel humor, zo behulpzaam en zoveel interesse in alles en iedereen.

Huisje
We zijn Fabiola op gaan halen bij haar thuis. Ze zit midden in een verbouwing. Haar zoon Daniel, die in Bogota werkt, financiert een tweede etage op haar huis. Ze gaat boven wonen en beneden komen twee appartementjes voor de verhuur. Het wordt vast heel mooi, maar nu is het nog een grote bouwplaats. De veiligheid is op zijn colombiaans; geen steigers, wiebelige ladders, overal uitstekende betonijzers en de electriciteitsvoorziening ziet er belabberd uit. Maar het was mooi te zien hoe trots ze zijn op het feit dat het economisch steeds beter met ze gaat.

Boompje
We zijn, net als 5 jaar geleden, naar Valle de Cocora gegaan en de omgeving heeft ons opnieuw betoverd. Het was bewolkt en regenachtig, maar dat gaf de omgeving juist iets mystieks. Tussen al het groen rijzen hele grote waxpalmen van maximaal 60 meter hoog tot aan de hemel. Deze bomen zijn een nationaal symbool en zijn beschermd. Vroeger maakten ze kaarsen van de was van de palm, nu staan deze palmen op het nieuwe briefje van 100.000 pesos. We zijn er wat gaan drinken in een barretje. Er lagen strobalen als zitplaatsen en de tafeltjes waren gemaakt van autobanden. In het barretje kwamen ook locals met sombrero's en poncho's wat drinken. Alsof we meededen in een film, zo onwerkelijk. De regen hield op en we konden weer naar buiten.

Beestje
Michael en Linda zijn te paard naar de Quindío rivier gereden met de gids Jesus. Dus grapten wij dat we bij een slecht momentje niet moesten gaan roepen: "Jesus, da's balen". Of heb je "Je zus" al gebeld. Gelukkig valt er hier weinig te balen en Michael en ik hebben geen zus. De weg was modderig en hobbelig, maar de vegetatie weer onwerkelijk groen en we hadden een prachtig uitzicht over de vallei en de palmen.

Salento
Daarna zijn we naar Salento gereden, een voor ons een bekend dorpje dat we 5 jaar geleden ook bezocht hebben. De prachtig geschilderde huisjes en de gezellige winkeltjes blijven je bekoren. Aan het einde van de hoofdstraat is een hele lange trap de berg op die je brengt bij een panoramisch uitzicht. Ben en ik zijn helemaal omhoog geklommen en we moesten beiden constateren dat aan het einde van onze conditie nog een stuk trap over was. Maar eenmaal boven was het uitzicht de klim wel waard. Toen we weer beneden waren, zagen we Michael gekleed in een poncho en een hoed uit een winkeltje komen. Hij zag er zo knap uit dat we meteen verkocht waren en hij het setje aan mocht houden. De portemonnee werd weer getrokken, de bofkont. Fabiola had ook nog een presentje gekocht voor Linda, een leuke facade van een huisje zoals die hier in dit stadje staan. Nu hopen dat het heel blijft in onze bagage. Na de lunch zijn we de auto weer ingestapt en hield het op met zachtjes regenen. Het viel nu met bakken uit de lucht en het was ontzettend eng om door de bergen te rijden. Het water gleed harder de berg af dan dat wij konden rijden, op een gegeven moment kwamen zelfs dikke hagelstenen naar beneden. We zijn maar even gestopt. Iedereen was heel stil in de auto. We waren dan ook blij toen we de bergen uit waren en de grote weg weer op konden draaien. Zeker met in het achterhoofd de aardverschuiving, gisteren, in Manizales, 1,5 uur rijden ten noordoosten van Pereira (zie nu.nl).

Aangekomen in Pereira was het weer zonnig. We hebben Jhon, de zoon van Fabiola, nog even thuis opgehaald. We hebben samen met Fabiola en Jhon op de finca gegeten. Jhon en Michael hebben, net als 10 jaar geleden, weer lekker met elkaar gedold, gezwommen, gevoetbald en getafeltennist. Toen het tijd was om afscheid te nemen, was Michael al op de bank in slaap gevallen. We hebben hem toch maar even wakker gemaakt, want het duurt toch weer een aantal jaren voor we elkaar weer zien.