Quimbaya

Deze ochtend werden we op een schappelijke tijd wakker. Linda om 7 uur door het geluid van de regen op het blauwe golfplatendak van de finca en de heren ruim een uur later. Doordat de zon zich door de bewolking heen vocht en de bestrating begon te dampen en dus op te drogen was het enorm benauwd. Na het ontbijt zijn Linda en Michael dan ook snel het zwembad ingedoken. Michael heeft zijn basketbalnet heel ingenieus opgehangen aan een plastic stoeltje dat we op de rand van het zwembad hebben gezet. We hebben er lol mee, het is gewoon te grappig welke gekke capriolen je kunt verzinnen om het balletje door het netje te krijgen. Later hebben we een ander balspel bedacht. We hebben twee plastic vierkante tafeltjes aan beide zijden van het bad op zijn kant gezet als doel, om te kunnen scoren als je er een strandbal tegenaan gooit. Gelukkig kan dat allemaal, want we hebben de finca voor ons alleen. Niemand die er zich aan kan storen.

Later op de ochtend zijn we naar het skatepark van Pereira gegaan. Het grootste skatepark van Colombia en waarschijnlijk van heel Zuid Amerika. Michael was erg onder de indruk van wat hij allemaal zag. Maar na een paar keer op en neer skaten en een paar tricks, werd de hitte hem toch weer te veel en was hij niet echt meer te porren om Cesar iets spectaculairs te laten zien. Dat was eigenlijk ook niet nodig, want Cesar vond dat wat hij gezien had al "unbelievable and a miracle". We zijn, na een paar boodschapjes gedaan te hebben, weer snel naar de finca gegaan, waar het water lonkte en Linda lekker aan de wandel kon om die mooie bloemen weer eens op de gevoelige plaat vast te leggen.

Rond 13.30 uur zijn we op pad gegaan naar Quimbaya. De stad waar de vader van Michael woont of gewoond heeft. We hebben onvoldoende gegevens om hem te vinden, maar voor Michael toch mooi om de stad te zien. De kronkelweg er naartoe was prachtig, door het regenseizoen zie je meer dan 50 tinten groen. De hoge dikke bamboestammen imponeren, zeker als ze als een tunnel over de weg heen hangen. Op sommige plaatsen was de weg erg slecht door de aardverschuivingen, die het afgelopen regenseizoen plaats hebben gevonden. Grote scheuren en kuilen in de weg werden door Cesar handig ontweken. Quimbaya ligt hemelsbreed slechts 22 km van Pereira, maar omdat je door het Andesgebergte rijdt, is het 38 km en 1 uur rijden.
Quimbaya is een levendige stad en vooral op het grote plein voor de kerk is het erg druk. Vele straatverkopers gaan de concurrentie met elkaar aan. Ze lijken ook allemaal hetzelfde te verkopen. Kauwgompjes en sigaretten per stuk, gevlochten armbandjes, koud water, vers fruit en ijsjes. En ze hebben ook allemaal klandizie. Het zijn toch vele kleine beetjes die er uiteindelijk voor moeten zorgen dat de monden van de families worden gevuld. Met Michael hebben we naar de diverse ramen van de huizen gekeken en hebben we ons afgevraagd in welk huis zijn vader en zijn moeder hem "gemaakt" zouden hebben. Af en toe bekeken en bekritiseerde we een man. Ocharm, maar goed dat die geen Nederlands verstond, maar ze voldeden geen van allen aan "het profiel". Na nog een Colombiaanse pet gekocht te hebben en een koelkastmagneet met de naam Quimbaya er op zijn we op een terras onder een luifel gaan zitten. Dat was maar goed ook, want nog een 2 minuten later begon het te stortregenen. Zo druk als het plein eerst was, zo snel was het ontruimd. De brandweer zou het op een oefening niet sneller hebben kunnen doen. Alle mensen stonden tegen de huizen aangeplakt om na een dikke 10 minuten weer te "ontplakken" en het leven van alle dag weer op te pakken.

"Thuis" aangekomen hadden we alledrie weer lekkere trek en gelukkig kwam Stella al snel met mals draadjesvlees, zoete banaan, salade van tomaten, uien en rode bietjes, gekookte aardappelen en rijst. Koolhydraatarm eten doen ze hier niet aan. Het nagerecht was ook al zo heerlijk. Het heet "Milhojas" (duizend blaadjes) en het is één van de populairste toetjes in Zuid Amerika, gemaakt van bladerdeeg, vanille-creme en caramel. Elke maaltijd wordt hier begeleid door een vruchtensap. Deze avond was dat "lulo", je begrijpt dat Michael daarover de grootste "onderbroekenlol" had, niet nader te herhalen hier. Michael lag al vrij snel te slapen en wij gaan na onze aguardiente ook naar bed. Morgen weer een nieuwe dag.