Strandvertier in Tayrona

Een luxe cabaña geeft nog geen garantie op een goede nachtrust. Diverse keren zijn we wakker geweest omdat, vooral Michael, belaagd werd door de muggen. En we waren nog wel volledig ingesmeerd met supersterk Colombiaans insectwerend middel :-(. Jammerend liep Michael naar ons bed en kroop tussen ons in. Bij gebrek aan ruimte stapte Linda vervolgens over op zijn bed. Enige tijd later hadden de beestjes hem weer gevonden en is 'ie weer in zijn eigen bed gaan liggen en Linda dus weer terug naar het grote bed en zo zijn we zelfs nog een keer overgestapt. Ben sliep lekker door.
Ocharme, Michaels rug leek ’s ochtends op een met zweet geglazuurde vierkante chocoladetaart, versierd met vele rode besjes, zoveel muggenbulten heeft 'ie gescoord. Eenmaal wakker is 'ie weer de stoere man, die geen blijk geeft van enige last. Da’s dan wel weer prettig.

Na de regen van vannacht had de zon moeite om door te breken. Na het ontbijt zijn we daarom terug gegaan naar de cabaña. Michael heeft gezapt tussen diverse Spaanse tekenfilms, Ben lag beneden te dutten in de hangmat en Linda lag te lezen in de hangmat boven. Allemaal prima activiteiten als je een zware nacht hebt gehad.

Gelukkig ontwaarden we van het ene op het andere moment een explosie van zonlicht, voor ons het startsein om de beentjes te strekken. We zijn een wandeling gaan maken naar een aantal stranden die bij Parque Tayrona horen. Van Arrecifes via El Arenilla naar La Piscina om te eindigen bij het mooiste strand: El Cabo de San Juan. We zijn uren onderweg geweest, maar hebben ook de tijd genomen om alles goed in ons op te nemen. Michael ziet elk detail en is overal in geïnteresseerd. Van mini-skeletjes van zeediertjes in het zand, wegschietende hagedisjes, tot gevallen kokosnoten die ontkiemd zijn en de route die de rode parasolmieren met grote groene blaadjes op hun rug lopen. Onze route was ook weer een uitdaging op zich. Net zoals gisteren moest er veel geklommen en gedaald worden langs rotsblokken. Zo lief om te zien hoe Michael zich wederom als een galante Don Juan om zijn moeder bekommert. Bij elke hindernis die hij als moeilijk inschatte, moest Linda hem een hand geven en hielp hij haar.

Linda heeft zich af en toe in de zee gedompeld voor de nodige verkoeling, maar is niet zo’n held. Ze ziet de vissen liever op haar bord liggen dan dat ze langs haar benen zwemmen. Ben en Michael zijn wel lang in de zee geweest en hebben zelfs geprobeerd met de onderwatercamera die vissen op de op beeld te vangen. Het was weer een mooie dag om te mogen beleven in dit prachtige Colombia.