Naar Parque Tayrona

Vanochtend om 11.00 uur mochten we weer per bootje terug naar de bewoonde wereld. Onze chauffeur stond ons al op te wachten voor de korte tocht naar Parque Tayrona. Hij bracht ons tot aan het punt waarop we te voet verder moesten. We maakten een flinke wandeling van een uur op oneffen paden. We liepen door kuilen en gootjes en klommen langs rotsen omhoog. Omdat er op een bord stond aangegeven dat er aapjes en toekans in de bomen konden zitten, keek Linda met regelmaat omhoog. Maar toen ze een stap verkeerd inschatte schoof ze onderuit. De rest van de weg was Michael superzorgzaam voor Linda. “Gebruik mijn wandelstok (een tak) maar, mama” en “Je moet hetzelfde lopen als ik, dat is veilig… behalve natuurlijk als ik val, dan moet je me niet nadoen.” Het viel sowieso op dat Michael een heel uur flink door gestapt heeft, in hetzelfde tempo als Ben, waardoor Linda af en toe de heren moest vragen het wat rustiger aan te doen.

Aangekomen bij de receptie van het resort Arrecifes werden wij onthaald met een lekkere frisse cocktail. Die ging er wel in na die lange voettocht. Het viel ons op dat wij de enige gasten waren die wat te drinken kregen. Toen we naar onze hut liepen, werd ons steeds duidelijker waarom. We kwamen eerst langs de camping, waar veel back-packers een tentje hadden opgezet. Later zagen we een hele grote hut, waar zij aan zij de hangmatten hingen voor hen die geen tentje bij zich hadden (het schijnt dat daar ook wel eens Nederlanders gebruik van maken ;-)). Maar wij werden begeleid naar één van de 6 luxe cabaña’s. En dat blijkt luxe te zijn met een hoofdletter ‘L’. Zo hebben we het hier in Colombia nog niet meegemaakt. Een hut van 2 etages, opgetrokken uit hoogglas gelakt hout met een dak van gevlochten bananenbladeren. Op de begane grond staan 2 bedden (die we niet gebruiken), een minibar en een badkamer met een heerlijke rain-shower. Boven staan een king size bed en een kleiner bed voor Michael. Ook is er satelliet-TV en een safe. Helaas blijven we hier maar 2 nachten. Of misschien maar goed ook, gezien de prijzen in het restaurant.

’s Middag zijn we het strand op gegaan. We begonnen vlak bij Arrecifes, maar daar is de stroming in zee zo sterk dat je er niet mag zwemmen. Een Spaanstalig bord waarschuwde ons dat er al meer dan 200 zwemmers verdronken waren. Even verderop waarschuwde een Engelstalig bord dat er al meer dan 100 zwemmers verdronken waren. Best moeilijk, tellen in het Engels. Na een kwartiertje lopen arriveerden we bij de volgende baai met veel rustiger water. Hier hebben Michael en Ben lekker gezwommen. Linda ging er ook even in. Het was de hele dag al een beetje bewolkt, maar aan het eind van de middag trok de lucht echt dicht en viel er zelfs een drup regen, dus zijn we terug gegaan naar onze cabaña om lekker te douchen. Waarbij Ben zich afvroeg of die paraplu’s daar altijd klaar liggen, of alleen als er regen wordt verwacht… Hopelijk schijnt morgen gewoon weer de zon.

Het eten in het restaurant was voortreffelijk en toen Michael (bijna) in slaap viel zijn we terug gegaan naar de cabaña. Het doet wel wat decadent aan, zittend op de veranda van onze cabaña, nippend aan een glas koele witte wijn, typ ik dit verslag achter onze laptop, terwijl er af en toe mensen voorbij lopen van de hut met hangmatten naar het toilet- en douchegebouw. Over 2 dagen weer met beide voeten op de grond, maar eerst nog even lekker extraordinair genieten.