Naar Santa Marta
Door: Familie Simonetti
Blijf op de hoogte en volg Linda
09 Juli 2012 | Colombia, Santa Marta
Vanochtend hebben we met een lach en een traan afscheid genomen van Cesar en Stella op de Finca. De lieverds hadden zelfs nog een klein kadootje voor ieder van ons. We zullen het koesteren. Op het vliegveld stonden ook Fabiola en Andrès. Linda kreeg via hem van zijn vrouw Paola nog een leuke armband. Zij zijn steeds bij ons gebleven en zelfs toen we moesten boarden en in de “wachtkamer” zaten voor het vliegtuig, bleven ze achter het glas nog kijken en zwaaien. Michael maakt er een spelletje van door met zijn sombrero te zwaaien en kushandjes te geven.
Om Santa Marta te bereiken moesten we met twee vliegtuigen mee. Van Pereira naar Bogotá en van Bogotá naar Santa Marta. Het eerste vliegtuig was een klein propellervliegtuigje van Nederlandse makelij: een Fokker 50. Tijdens het boarden werd onze trolley als handbagage geweigerd omdat die te groot was. Die moest maar het ruim in, het vliegtuig was te klein voor zoveel handbagage. Linda vond het maar niets om geen direct zicht meer te hebben op onze belangrijkste koffer met laptop, camera’s, Nintendo en het complete dossier van Michael. Toen we het vliegtuig instapten zagen we Colombianen met rugzakken en koffers als handbagage die zeker groter waren dan onze trolley. Bij Linda was de achterdocht geboren. Het angstzweet brak haar dan ook uit toen de bagageband onze trolley niet afleverde, terwijl wel afgesproken was dat die in Bogotá van de band zou rollen. De trolley kwijt raken zou nog rampzaliger zijn dan het missen van wat tassen met kleding, zoals aan het begin van onze reis. In het gunstigste geval zou de trolley doorgelabeld zijn naar Santa Marta, maar dat wilden we dan wel zeker weten. Dus toog Linda naar het bagage bureau van Avianca. Het duurde even maar uiteindelijk kwam er iemand van Avianca met onze trolley aanwandelen… pffff… de volgende keer kan Avianca hoog en laag vliegen, maar de handbagage blijft bij ons!!
Op het vliegveld in Bogotá moest Michael plassen. Hij zag zo snel geen WC en zei: “dan loop ik gewoon die trap op en dan plas ik naar beneden. Dan denken de mensen daaronder: hé het gaat regenen en dat stond niet eens op Buienradar”. Wij lagen in een deuk en waren meteen de “trolley-troubles” vergeten.
Rond 15.00 uur arriveerden we in Santa Marta en stond een chauffeur klaar om ons naar het Park Hotel aan de boulevard te brengen. Het is een statig en oud hotel, maar het heeft wel schone kamers. Onze kamer op de begane grond heeft een raam, maar daar kun je maar beter de gordijnen van dicht laten. Je kijkt namelijk op de blinde muur van een gebouw, dat een metertje ernaast staat. Terwijl aan de voorkant van het hotel toch de zee ligt. Gelukkig is er airco. De vochtige warmte van Santa Marta is even wennen. Het is er ook stukken warmer dan in Pereira, dat scheelt zeker zo’n 7 graden. Bij aankomst zijn we dan ook meteen verkoeling gaan zoeken in het zwembad van het hotel. Het hotel staat aan de strand-boulevard. Toen we naar buiten stapten om een restaurantje te gaan zoeken, zijn we meteen maar in dezelfde rij gaan staan als alle andere fotografen die de schitterende zonsondergang wilden vastleggen. Wat was 'ie mooi!!
In de schemer in een vreemde stad een restaurantje zoeken valt nog niet mee. Michael had erge honger en begon daarom ook een beetje te zeuren, hij wilde graag spaghetti. Daarom maar een Italiaans restaurant binnengestapt. Hoewel niet Colombiaans, was het eten er heerlijk! We raakten aan de praat met de serveerster. Ze bleek uit Pereira te komen, net zoals Michael. Ze had er als Italiaanse vertaalster gewerkt bij het ICBF voor Italiaanse adoptiefouders. En wat denk je? Ze kent Cesar, Stella en de rest van de familie Restrepo goed en is zelfs ook op de Finca geweest! Zo zie je maar hoe klein de wereld is, ook al is Colombia 32 keer groter dan Nederland :-) .
Morgen gaan we Santa Marta verder verkennen. Nu lekker slapen, het was een vermoeiende reisdag.
Om Santa Marta te bereiken moesten we met twee vliegtuigen mee. Van Pereira naar Bogotá en van Bogotá naar Santa Marta. Het eerste vliegtuig was een klein propellervliegtuigje van Nederlandse makelij: een Fokker 50. Tijdens het boarden werd onze trolley als handbagage geweigerd omdat die te groot was. Die moest maar het ruim in, het vliegtuig was te klein voor zoveel handbagage. Linda vond het maar niets om geen direct zicht meer te hebben op onze belangrijkste koffer met laptop, camera’s, Nintendo en het complete dossier van Michael. Toen we het vliegtuig instapten zagen we Colombianen met rugzakken en koffers als handbagage die zeker groter waren dan onze trolley. Bij Linda was de achterdocht geboren. Het angstzweet brak haar dan ook uit toen de bagageband onze trolley niet afleverde, terwijl wel afgesproken was dat die in Bogotá van de band zou rollen. De trolley kwijt raken zou nog rampzaliger zijn dan het missen van wat tassen met kleding, zoals aan het begin van onze reis. In het gunstigste geval zou de trolley doorgelabeld zijn naar Santa Marta, maar dat wilden we dan wel zeker weten. Dus toog Linda naar het bagage bureau van Avianca. Het duurde even maar uiteindelijk kwam er iemand van Avianca met onze trolley aanwandelen… pffff… de volgende keer kan Avianca hoog en laag vliegen, maar de handbagage blijft bij ons!!
Op het vliegveld in Bogotá moest Michael plassen. Hij zag zo snel geen WC en zei: “dan loop ik gewoon die trap op en dan plas ik naar beneden. Dan denken de mensen daaronder: hé het gaat regenen en dat stond niet eens op Buienradar”. Wij lagen in een deuk en waren meteen de “trolley-troubles” vergeten.
Rond 15.00 uur arriveerden we in Santa Marta en stond een chauffeur klaar om ons naar het Park Hotel aan de boulevard te brengen. Het is een statig en oud hotel, maar het heeft wel schone kamers. Onze kamer op de begane grond heeft een raam, maar daar kun je maar beter de gordijnen van dicht laten. Je kijkt namelijk op de blinde muur van een gebouw, dat een metertje ernaast staat. Terwijl aan de voorkant van het hotel toch de zee ligt. Gelukkig is er airco. De vochtige warmte van Santa Marta is even wennen. Het is er ook stukken warmer dan in Pereira, dat scheelt zeker zo’n 7 graden. Bij aankomst zijn we dan ook meteen verkoeling gaan zoeken in het zwembad van het hotel. Het hotel staat aan de strand-boulevard. Toen we naar buiten stapten om een restaurantje te gaan zoeken, zijn we meteen maar in dezelfde rij gaan staan als alle andere fotografen die de schitterende zonsondergang wilden vastleggen. Wat was 'ie mooi!!
In de schemer in een vreemde stad een restaurantje zoeken valt nog niet mee. Michael had erge honger en begon daarom ook een beetje te zeuren, hij wilde graag spaghetti. Daarom maar een Italiaans restaurant binnengestapt. Hoewel niet Colombiaans, was het eten er heerlijk! We raakten aan de praat met de serveerster. Ze bleek uit Pereira te komen, net zoals Michael. Ze had er als Italiaanse vertaalster gewerkt bij het ICBF voor Italiaanse adoptiefouders. En wat denk je? Ze kent Cesar, Stella en de rest van de familie Restrepo goed en is zelfs ook op de Finca geweest! Zo zie je maar hoe klein de wereld is, ook al is Colombia 32 keer groter dan Nederland :-) .
Morgen gaan we Santa Marta verder verkennen. Nu lekker slapen, het was een vermoeiende reisdag.
-
10 Juli 2012 - 06:20
Aad En Riet De Beer.:
Hoi Ben Linda en Michael.
Angstzweet om de trolley en nogeens 7 graden meer temperatuur verschil, ja dan wil je wel het
zwembad in plonsen. Wij kregen het ook warm tijdens het lezen.
Hopelijk word ook het internet probleem vlug opgelost.Kom tot rust en geniet samen van jullie
vrije dag in Santa Marta
Liefs Spap en Smam en een knuffel voor Michael.
-
10 Juli 2012 - 10:35
Ulrike Bouw:
Ik kan me voorstellen, dat het afscheid zwaar was. En dan dat gedoe met die trolley..... Gelukkig waren het zenuwen om niets! En dan nu heerlijk in een tropisch paradijsje ( afgezien van die blinde muur dan :) ). Geniet maar lekker verder!
Groetjes,
Ulrike -
10 Juli 2012 - 12:44
Laura Straatsma:
Veel plezier in Santa Marta! Mooie reis verder. -
10 Juli 2012 - 16:31
Familie De Winne:
Hallo Michael, Linda en Ben
Wij herkennen het van die trolley. Gelukkig was bij ons Cesar er nog bij en die heeft het toen geregeld, hij vertelde dat de papieren die erin zaten van levensbelang waren, wat Cesar-charme erbij en toen mocht het .
We mochten hem zelf mee in het vliegtuig nemen. De stewardess heeft ze toen bij de piloot in de cockpit gezet. En direct toen we geland waren kregen we ze terug. Gelukkig niets via de band.
Maar gelukkig is dit allemaal voorbij en en kun jullie nu verder genieten. O ja, die blinde muur, laat lekker het gordijn dicht. Want in de slaapkamer heb je meestal je ogen dicht.
groetjes,
Barbara en de boys. -
10 Juli 2012 - 19:14
Yvonne Pot:
Ha, volgens mij hebben jullie ook nog dezelfde kamer als wij! Begane grond, naast het gangetje naar het zwembad toe? Internet konden wij op de kamer niet ontvangen, in de receptie wel.
Restautrant-tip: restaurantje in de hoek van het plein la Plaza de los novios. Je kunt er buiten eten, toen wij er waren waren er heel veel jongetjes aan het voetballen (vindt Michael vast wel leuk) en het eten was erg lekker! Vanaf het hotel is het niet zo heel ver lopen!
Geniet ervan...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
