Een drukke dag
Door: Familie Simonetti
Blijf op de hoogte en volg Linda
04 Juli 2012 | Colombia, Pereira
Na een goede nachtrust, kregen we zoals altijd een goed ontbijt. Hier starten we elke morgen met een bordje exotisch fruit. Vaak kunnen we het nog wel benoemen, papaja, mango of ananas. Maar vanochtend kregen we een wel heel vreemd bolletje fruit op ons bord. Het was zacht en na opensnijden leek de inhoud op kikkerdril. De smaak was friszuur en de zwarte pitjes waren knapperig. Een nieuwe smaakexplosie werd ons gewaar. Helaas was die voor Michael te heftig en is hij al kokhalzend naar de toiletpot gerend. Jammer, maar dat hij het geprobeerd heeft was een complimentje waard! Later vernamen wij van Cesar dat deze, volgens hem typisch Colombiaanse, vrucht “grenadilla” heet, een zoete passievrucht.
Vlak na het ontbijt heeft Cesar ons meegenomen om op pad te gaan voor de aanschaf voor het tienermoederhuis. We hebben besloten om iets blijvends te doneren, waar het tehuis nog jaren plezier van zal hebben. Niet alleen de tienermoeders die er nu verblijven, maar ook de tienermoeders die er in te toekomst naar toe komen. Gisteren hebben we in een Colombiaanse Mediamarkt rondgekeken en de keuze was gevallen op een wasmachine (met een laadcapaciteit van maar liefst 15 kilo) en een LCD-televisie. Momenteel verblijven er veel tienermoeders in het tehuis en maar liefst 13 babies en dreumesjes. De oude wasmachine kan de hoeveelheid was niet meer aan en is echt aan vervanging toe. De tienermoeders mogen niet naar buiten en één van de weinige bezigheden is TV kijken op een kleine televisie in de “Sala de televisión”. Een moderne grote platte breedbeeld TV is wel op zijn plaats. Met Cesar zijn we vanmorgen naar een downtown winkeltje gegaan, waar hij de eigenaar van kent, om met een flinke korting de TV en wasmachine aan te schaffen. Die zouden om 14.00 uur bij het tienermoederhuis afgeleverd worden.
Daarna togen we naar het ICBF, omdat Cesar had gehoord dat het dossier gevonden was in hun archief. We konden het dossier afhalen en in een kopie-, telefonie- en internetshop aan de overkant van de straat hebben we het laten kopiëren. Dat duurde even. Michael was lekker aan het rondkijken en toen iemand een telefooncel instapte vroeg hij ons “is dat soms een tijdmachine?”. Tsja… telefooncellen in winkelpandjes, dat zie je natuurlijk niet in Nederland. Er kon alweer een belangrijk punt van onze “to do list” geschrapt worden.
De ochtend was nog niet om, dus hadden we nog even tijd om bij de pleegmoeder langs te gaan. Michael keek zijn ogen uit toen we zijn voormalige woonwijk inreden. Hij kon zich niet voorstellen dat hij daar gelopen en gespeeld had. Zeker niet toen we een stukje afsneden via een sloppenwijkje. Fabiola stond al te zwaaien voor het raam en toen ze de deur opende had Michael nog eerder dan haar zijn armen gespreid voor een dikke knuffel. Verbijsterend gewoon. Hoewel hij zich niets meer van het huis kon herinneren, was hij al snel zo vertrouwd dat hij met de camera door het huis liep om opnames te maken. Fabiola haalde nog wat oude foto’s van hem uit de la en had zelfs zijn grote Mickey Mouse bal nog bewaard. Hij heeft deze nu meegekregen. Andrès, zijn pleegbroer, was er ook weer. Samen met hem is hij gaan voetballen op een speelveldje waar hij vroeger vaak kwam. Ze zijn ook nog even naar het buurtwinkeltje op de hoek gegaan, waar hij dagelijks een snoepje kreeg van de eigenaars. Ook deze keer kreeg hij een dikke lolly in zijn handen gedrukt. Ze vonden het fantastisch hem weer terug te zien. Michael genoot van alle aandacht. We hebben nu definitief afgesproken dat Fabiola en haar familie zaterdag bij ons op de Finca op bezoek komt.
Vervolgens zijn we naar huis gegaan voor een snelle lunch (dit keer ‘gewoon’ een broodje hotdog met chips) omdat we om 14.00 uur immers weer bij het tienermoederhuis moesten zijn. Daar aangekomen werden we hartelijk begroet door de jonge dames. De vrachtwagen liet echter lang op zich wachten waardoor we onbedoeld veel tijd met ze konden doorbrengen. Ze waren vrolijk en uitgelaten en Michael en de dames hielden elkaar steeds voor de gek. Ook hebben we weer de nodige babietjes mogen knuffelen, hield Michael een waterpistoolgevecht met de tieners, heeft Linda hen Nederlandse woordjes geleerd en zijn haar nagels gelakt. Ben heeft gefilmd en lief gelachen naar de meiden, want van wat ze zeiden verstond hij toch niets. Eindelijk om 16.15 uur kwam de vrachtwagen met de goederen. Gejoel en applaus was onze dank. Geen handwas meer als de wasmachine weer eens dienst weigert en eindelijk de “telenovelas” (soaps) bekijken op een groot helder beeld. Zo kunnen ze even ontsnappen aan hun eigen miserabele situatie. In het echt kunnen ze niet ontsnappen, dikke sloten verhinderen dat. In het vorige huis, waar we vijf jaar terug zijn geweest, zijn er enkele moeders uit het raam gesprongen en gevlucht. Ze hebben hun baby achter gelaten. De moeders zijn nooit meer teruggekomen voor hun kindje. Vlak voor wij afscheid namen steeg er opnieuw gejuich op. Een van de 2 meisjes, die gisteren nog op bed lagen toen Michael de speentjes uitdeelde, was vanmorgen naar het ziekenhuis gegaan en kwam terug met haar pasgeboren zoontje… Natuurlijk mocht Michael als een van de eerste het kindje vasthouden. Hij was er zo lief voor… smelt, smelt.
Zoals gisteren al voorspeld, was het vandaag weer een enerverende dag. Morgen echt niet hoor ;-). We gaan de indrukken maar eens verwerken tijdens een dagje luieren aan de rand van het zwembad.
Vlak na het ontbijt heeft Cesar ons meegenomen om op pad te gaan voor de aanschaf voor het tienermoederhuis. We hebben besloten om iets blijvends te doneren, waar het tehuis nog jaren plezier van zal hebben. Niet alleen de tienermoeders die er nu verblijven, maar ook de tienermoeders die er in te toekomst naar toe komen. Gisteren hebben we in een Colombiaanse Mediamarkt rondgekeken en de keuze was gevallen op een wasmachine (met een laadcapaciteit van maar liefst 15 kilo) en een LCD-televisie. Momenteel verblijven er veel tienermoeders in het tehuis en maar liefst 13 babies en dreumesjes. De oude wasmachine kan de hoeveelheid was niet meer aan en is echt aan vervanging toe. De tienermoeders mogen niet naar buiten en één van de weinige bezigheden is TV kijken op een kleine televisie in de “Sala de televisión”. Een moderne grote platte breedbeeld TV is wel op zijn plaats. Met Cesar zijn we vanmorgen naar een downtown winkeltje gegaan, waar hij de eigenaar van kent, om met een flinke korting de TV en wasmachine aan te schaffen. Die zouden om 14.00 uur bij het tienermoederhuis afgeleverd worden.
Daarna togen we naar het ICBF, omdat Cesar had gehoord dat het dossier gevonden was in hun archief. We konden het dossier afhalen en in een kopie-, telefonie- en internetshop aan de overkant van de straat hebben we het laten kopiëren. Dat duurde even. Michael was lekker aan het rondkijken en toen iemand een telefooncel instapte vroeg hij ons “is dat soms een tijdmachine?”. Tsja… telefooncellen in winkelpandjes, dat zie je natuurlijk niet in Nederland. Er kon alweer een belangrijk punt van onze “to do list” geschrapt worden.
De ochtend was nog niet om, dus hadden we nog even tijd om bij de pleegmoeder langs te gaan. Michael keek zijn ogen uit toen we zijn voormalige woonwijk inreden. Hij kon zich niet voorstellen dat hij daar gelopen en gespeeld had. Zeker niet toen we een stukje afsneden via een sloppenwijkje. Fabiola stond al te zwaaien voor het raam en toen ze de deur opende had Michael nog eerder dan haar zijn armen gespreid voor een dikke knuffel. Verbijsterend gewoon. Hoewel hij zich niets meer van het huis kon herinneren, was hij al snel zo vertrouwd dat hij met de camera door het huis liep om opnames te maken. Fabiola haalde nog wat oude foto’s van hem uit de la en had zelfs zijn grote Mickey Mouse bal nog bewaard. Hij heeft deze nu meegekregen. Andrès, zijn pleegbroer, was er ook weer. Samen met hem is hij gaan voetballen op een speelveldje waar hij vroeger vaak kwam. Ze zijn ook nog even naar het buurtwinkeltje op de hoek gegaan, waar hij dagelijks een snoepje kreeg van de eigenaars. Ook deze keer kreeg hij een dikke lolly in zijn handen gedrukt. Ze vonden het fantastisch hem weer terug te zien. Michael genoot van alle aandacht. We hebben nu definitief afgesproken dat Fabiola en haar familie zaterdag bij ons op de Finca op bezoek komt.
Vervolgens zijn we naar huis gegaan voor een snelle lunch (dit keer ‘gewoon’ een broodje hotdog met chips) omdat we om 14.00 uur immers weer bij het tienermoederhuis moesten zijn. Daar aangekomen werden we hartelijk begroet door de jonge dames. De vrachtwagen liet echter lang op zich wachten waardoor we onbedoeld veel tijd met ze konden doorbrengen. Ze waren vrolijk en uitgelaten en Michael en de dames hielden elkaar steeds voor de gek. Ook hebben we weer de nodige babietjes mogen knuffelen, hield Michael een waterpistoolgevecht met de tieners, heeft Linda hen Nederlandse woordjes geleerd en zijn haar nagels gelakt. Ben heeft gefilmd en lief gelachen naar de meiden, want van wat ze zeiden verstond hij toch niets. Eindelijk om 16.15 uur kwam de vrachtwagen met de goederen. Gejoel en applaus was onze dank. Geen handwas meer als de wasmachine weer eens dienst weigert en eindelijk de “telenovelas” (soaps) bekijken op een groot helder beeld. Zo kunnen ze even ontsnappen aan hun eigen miserabele situatie. In het echt kunnen ze niet ontsnappen, dikke sloten verhinderen dat. In het vorige huis, waar we vijf jaar terug zijn geweest, zijn er enkele moeders uit het raam gesprongen en gevlucht. Ze hebben hun baby achter gelaten. De moeders zijn nooit meer teruggekomen voor hun kindje. Vlak voor wij afscheid namen steeg er opnieuw gejuich op. Een van de 2 meisjes, die gisteren nog op bed lagen toen Michael de speentjes uitdeelde, was vanmorgen naar het ziekenhuis gegaan en kwam terug met haar pasgeboren zoontje… Natuurlijk mocht Michael als een van de eerste het kindje vasthouden. Hij was er zo lief voor… smelt, smelt.
Zoals gisteren al voorspeld, was het vandaag weer een enerverende dag. Morgen echt niet hoor ;-). We gaan de indrukken maar eens verwerken tijdens een dagje luieren aan de rand van het zwembad.
-
05 Juli 2012 - 06:15
Marcel:
Goede morgen daar saam. (hier 08.09 uur)
Ik had wat leesdagen opgespaard maar ben nu weer helemaal bij. Natuurlijk wel altijd even de fotootjes blieken wanneer ik op de zaak ben.
Wat een indrukwekkende en emotionele ervaringen hebben jullie tot nu toe gehad. Fantastisch om te lezen. Het zal een mooi boek gaan worden. Hier op de zaak ben ik ook nog erg druk in voorbereiding op onze vakantie. Allemaal de groeten daar en geef Michael van mij maar een High-Five.
Je Broer -
05 Juli 2012 - 06:31
Aad En Riet De Beer.:
Hoi Ben Linda en Micheal.
Wat is dit allemaal mooi, ook de foto s.Het geeft een emotionele waarde aan jullie reis en aan
jullie bestaan Van dit reisverslag krijgen wij ook een blij gevoel, en dan al die ontmoetingen
die zo fijn verlopen.Wij zijn momenteel gods gelukkig met onze computer.Wij blijven hierdoor
op de hoogte.Ik kan er niets aan doen dat ik de eerste reactie ben maar ik sta er ook vroeg voor op.
Vandaag gun ik jullie ook een heerlijk rustig dagje.
Liefs Spap en Smam en een Aai over Michael zijn krullebolleke.
-
05 Juli 2012 - 06:40
Aad En Riet De Beer.:
Hij stond op nul toen ik begon te typen,daarna zag ik dar Marcel mij voor was.
Doei Smam. -
05 Juli 2012 - 06:49
Dineke:
Prachtig, wat een mooie dag hebben jullie beleefd. groetjes
-
05 Juli 2012 - 08:50
Laura Straatsma:
Ha Linda, ik kan je bijna niet bijhiuden. Je schrijft sneller dan ik kan lezen! heerlijk he, die grenadilla. Nooit geweten dat die vrucht zo heette. Erg lekker. Heb je al guanabana geprobeerd? Ook als sapje niet te versmaden. Jullie hebben mooi werk verricht voor het tienermoederhuis. Klasse. En wat weten jullie veel van Michaels achtergrond! Geweldig. -
06 Juli 2012 - 00:39
Daniel Trejos:
(=.. es en esos momentos en los que me gustaria estar alla.. =) -
08 Augustus 2012 - 21:21
Jan En Marieke:
Hoi Linda, Ben en Michael
Wat maken jullie een geweldige avonturen mee en wat zit de reis organisatorisch goed in elkaar !
Linda, wat kun jij toch fantastische verslagen schrijven! Zo helder en gedetailleerd. En Michael...die straalt op ieder foto! Er wordt zeker niet veel geskate-board, he met al die keitjes en kuilen in de weg. Oh, ja en die sombrero staat je vet cool! Wat enerverend toch allemaal. Jullie vallen van de ene in de andere emotie. Goed dat je af en toe een rustdag hebt om alles weer even te verwerken. En het is tenslotte vakantie! Ben, ik vind het zo mooi te zien hoe jij daar tussen al die tiener-meiden zit. Geweldig dat jullie je voor hen weer ingezet hebt. En Michael loopt er rond alsof hij dagelijks zoveel baby's bij elkaar ziet.
Heel veel groetjes en dikke kus van (oom) Jan en (tante) Marieke.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
