06-08 Het vervoer in Medellín en Parque Arvi
Blijf op de hoogte en volg Linda
06 Augustus 2019 | Colombia, Medellín
De metro, waartoe ook de kabelbaan behoort, heeft een eigen cultuur en heeft als slogan bij het logo staan "calidad de vida" (kwaliteit van leven). Op de perrons hangen overal TV's, waarop verteld wordt dat een glimlach vreugde brengt en dat je de medemens dient te helpen als je ziet dat er hulp nodig is. De mensen staan dan ook geduldig in de rij te wachten; niemand die gehaast voordringt. De stations zijn smetteloos schoon. Het is zelfs zo dat je je plastic flessen bij een automaat kunt inleveren, waardoor je meteen korting krijgt op het vervoer (bij voldoende flessen reis je zelfs gratis).
De kabelbanen leiden de passagiers hoger de heuvels in, daar waar de armen wonen en de huisjes steeds meer op krotjes gaan lijken. De metro van Medellin heeft er ook voor gezorgd dat bij elk station van de kabelbaan (dus hoger op de berg) een bibliotheek gebouwd is en dat er lokalen zijn waar kinderen hun huiswerk kunnen komen maken. Er is ook een speeltuin en een trapveldje. De bedoeling is dat kinderen daar veilig hun vertier kunnen vinden. Mochten ze in de problemen komen, dan kunnen de kinderen naar die plek toe, waar ze veilig opgevangen worden. Dit omdat ook de politie niet (graag) in de hoger gelegen gebieden op patrioulle gaat. Lang leven de metro!
De kabelbaan bracht ons naar Parque Arvi, een natuurpark ten noordwesten van Medellín, waar je naast mooie wandelingen en fietstochten ook kunt doen aan outdooractiviteiten. Eenmaal binnen hebben we eerst een wandeling gemaakt naar het restaurant, want de maag moet goed gevuld zijn als je actief bezig gaat. Linda koos voor fiambre, dat is een soort tamales. Vroeger namen de boeren tamales mee als lunch, wanneer ze op het land werkten. De lunch bestond uit voedzame etenswaren, zoals rijst, bonen, yucca en vlees, verpakt in een bananenblad. De fiambre van vandaag bestaat uit een puree van yucca met bruine bonen, spek en rundstoofvlees.
Na de lunch hebben Marco en Michael een klimvulkaan bedongen en we hebben nog geschommeld in een enorme schommel. Toen was het tijd om dwars door het mooie bos richting het klimpark te lopen. Het bos was schitterend, zoveel variëteit aan bomen en struiken, waar de mooiste vlinders fladderen en kleurige vogels vliegen. De baranquero heeft de meeste indruk gemaakt. Het is een schuwe bosvogel, dus dat wij hem hebben gezien is redelijk uniek. De vogel heeft een mooie blauwe kop en een hele lange staart.
Michael, Ben en Marco hebben het deze middag hogerop gezocht. Ze hebben een klimparcours gevolgd hoog in de bomen. Linda zou eerst ook meedoen, maar kreeg een flinke kramp in haar geopereerde voet bij het eerste traject. Hierdoor durfde ze niet verder, omdat ze bang was dat de kramp terug zou komen. Het voordeel was wel dat ze de stoere mannen heeft kunnen filmen, veilig met beide benen op de grond.
Nadat we het park verlaten hadden, wilden we weer de kabelbaan terug naar beneden nemen. Deze stond echter stil door een storing en het was niet duidelijk hoe lang dat nog zou duren. We wilden graag nog even naar het centrum van Medellín, een beetje slenteren door de binnenstad, dus we besloten om de bus te nemen. Wat was dat leuk! Het begon er al mee dat Michael naast een nonnetje zat en dat er achter de chauffeur een grote poster hing met een afbeelding van Jezus en de tekst: "Protege este vehiculo y todos sus ocupantes" (bescherm dit voertuig en al zijn inzittenden). Nou dat was wel nodig. De bus suisde met een enorme vaart de berg af, ook deze keer met het volste vertrouwen dat dier en mens wel opzij zou gaan - wat ze ook deden. Toch hebben we genoten van deze rit en alles wat we onderweg zagen. Zo was er buiten een kapper aan het knippen. Zijn salon bestond uit een stoel met daaromheen drie rechtopstaande pallets en een spiegel, vastgebonden aan een stok die in een parasolstandaard stond. Of een man die achter zijn voedselkarretje een lange rij plastic stoelen had klaargezet voor al zijn klanten, die wellicht ooit een worstje zouden komen eten.
De binnenstad was druk, het krioelde van de mensen. Rond 18.00 uur (weet je nog, het tijdstip waarop het volkslied door elke luidspreker schalt), komen vele mensen samen op Plaza Botero voor ruilhandel. Als je geen geld hebt en je toch eens iets anders wilt hebben, ruil je je paar schoenen voor een horloge of je paraplu voor een sombrero. We hebben wat foto's gemaakt van de beelden van Botero. Inmiddels heeft Linda haar 2e souvenir gescoord: een bijzonder tasje, gemaakt van Venezolaanze bankbiljetten. Dat geld is zo gedevalueerd, dat het niets meer waard is. Het heeft slechts de waarde van het papier, van dat papier heeft een Venezolaanse vluchteling op een origami-manier tasjes en etuis gevouwen. Het is echt een kunstwerkje.
We zijn tenslotte nog naar een ander plein gewandeld en het laatste wat we bekeken hebben was een beeld van Botero, waarbij in 1995 een bom is ontploft (La paloma de la paz). Daarbij zijn vele doden en gewonden te betreuren geweest. De gemeente wilde het vernielde beeld weghalen, maar de kunstenaar Botero vond dat het als herdenkingsmonument moest blijven bestaan. En zo geschiedde. Hij heeft voor de stad een kopie van het beeld gemaakt en die staat nu naast het gehavende beeld.
We hebben de taxi terug naar het appartement genomen en daar in de buurt wat gegeten. Het was weer een drukke en vooral gezellige dag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley