23-07 Betrapt!

Een pakkende titel, maar wel een die uitleg behoeft. Twee jaar geleden hebben we de moeder van Michael ontmoet en haar vriendin, Deisy. Die twee kregen ruzie en hebben elkaar sindsdien niet meer gezien. Omdat we het goed konden vinden met Deisy en haar dochter, zijn we de afgelopen dagen met haar opgetrokken. Om Michael's moeder niet voor het hoofd te stoten hebben we haar dat niet verteld. Maar helaas, dankzij Whatsapp en Facebook blijft er niets meer geheim. Een goede vriendin van Deisy blijkt de zus van de moeder van Michael te zijn, dus toen Deisy foto's van Michael op Facebook had gezet was zijn moeder in no-time op de hoogte. En ze was niet blij! In haar ogen zouden wij familie op de eerste plaats moeten zetten. Jaloezie is een slechte raadgever. Wij hebben reis-technisch voor de beste route gekozen en dus zaten Deisy en Danna vooraan in ons reisschema. Dat wil zeker niet zeggen dat wij Deisy en Danna liever zien dan de moeder, maar dat werd niet gesnapt door haar.

Vandaag zijn we van logeerplek gewisseld. Na het ontbijt zijn we per taxi naar Deisy gegaan. Zij zou ons verder begeleiden naar het busstation in Buga en ons op de juiste bus naar Pereira zetten. Al haar kennissen die goedkope taxiritten verzorgen, waren niet beschikbaar. Dus zijn we met een krakkemikkig lijnbusje dat we voor haar deur aanhielden, naar Buga gereden. De tassen werden achterin de laadruimte gedaan. Linda vond dat best eng, omdat er vele passagiers van die laadruimte gebruik maakten en je geen zicht had op wie wat achter uit de laadbak haalden. Michael ging achterstevoren op de achterbank zitten om bij het stilstaan van de bus de activiteiten gade te slaan. De bezorgdheid was ongegrond, gelukkig.

Cesar en Deisy hadden nauw contact om onze reis zorgeloos te laten verlopen. In Buga kocht zij de kaartjes voor de luxe bus die ons in 2 uur naar Pereira zou brengen. Cesar had haar geïnstrueerd dat ze de chauffeur moest laten weten dat we bij 'Cerrito, Los piño's' (=de annanassen) moesten worden afgezet. Wij dachten dus dat we tussen de annanasvelden zouden worden gedropt. Onderweg reden we voornamelijk langs suikerrietvelden (caña). Hier hadden we een fantastisch uitzicht op, want Ben en ik mochten 5 minuten na vertrek voorin komen zitten. De vering van de achteras van de bus kon het gewicht niet aan, dus onze 150 kg kon beter voorin geplaatst worden. De buschauffeur vertelde ook dat de vele roadtrains (hele lange vrachtwagens met wel 4 aanhangers) die wij onderweg tegenkwamen de caña vervoerden. Suikerriet wordt 3x per jaar geoogst. Daarom zie je velden waar het gewas halfhoog staat of nagenoeg kale vlaktes waar de caña net is geoogst. Wat ons ook opviel was dat de parkeerplaatsen van de diverse kantoren die wij voorbij reden, niet vol stonden met geparkeerde auto's zoals in Nederland het geval is, maar juist met scooters en motoren met hier en daar een verdwaalde auto. Bij aankomst op de door Cesar aangegeven plek, zagen we geen ananasvelden, maar bleek "Cerritos, los piños" de bushalte te zijn. Die overigens wel omgeven werd door stalletjes waar ananassen verkocht werden.

En daar stond Cesar, nog steeds even kaal en aimable als altijd. Hij begroette ons hartelijk en na een korte stop bij een supermarkt kwamen we aan op de Finca. Het voelde als thuiskomen, zo vertrouwd is de Finca inmiddels voor ons. We hebben uitgebreid bijgepraat met Cesar en zijn vrouw, Stella, onder andere over de situatie met de moeder van Michael. Daar kunnen we inmiddels gelukkig weer positief over zijn, want nu ze wat tijd heeft gehad om af te koelen, heeft ze spijt betuigt en vliegen de hartjes weer over en weer via de digitale snelweg. Wat een Colombiaans temperament!

De Finca is weinig veranderd, er is wat geschilderd en de keuken heeft een opknapbeurtje gehad maar de sfeer is nog exact hetzelfde, zo ook het tafelkleed. En Stella heeft een goed waspoeder, de kleur is na twee jaar niet eens verschoten. Vandaag en morgen zijn we de enige gasten, dus hebben we de hele finca voor ons alleen.

Nadat Stella een kop lekkere Colombiaanse koffie (gebrand op een lagere temperatuur dan in Europa, dus zachter en smaakvoller) ging zij het eten voorbereiden. Dat gaf ons de tijd om de koffers uit te pakken en de kamer in te richten. We blijven hier immers 10 dagen. Het eten was heerlijk, daar is Stella een kei in: een lasagne met gehakt én uitgepluisde kip, geserveerd met frietjes, rijst, salade en de typisch Colombiaanse soep. Daarbij natuurlijk 'jugo', verse sap van elke dag een andere vrucht.

Het is nu 9 uur en Michael ligt al in een diepe slaap. Wij ronden dit verhaal af en gaan dan ook onder zeil. Eigenaardig toch, dat je op vakantie er zo vroeg in ligt :-) . Morgen is er weer een dag.