11-08 Doeners

Vanochtend konden we echt uitslapen. Het ontbijt wordt hier aangeboden tot 10.00 uur. Dat hebben we in Colombia nog niet eerder meegemaakt. Ben zou helemaal gelukkig moeten zijn, ware het niet, dat hij het koud heeft gehad. De airco op 23 graden is in vergelijking met de buitentemperatuur hier toch een standje te koud.

Linda was zoals altijd al heel vroeg wakker. Om 5.45 uur is ze naar het strand gelopen om de zonsopkomst te aanschouwen. De zon kwam op boven het drukst bevolkte eiland van de wereld, Islote de Santa Cruz. Zij vond het fantastisch om te zien. Daarna in pyjama nog een wandeling van zeker een uur gemaakt door de gigantische tuin met palm-, mango-, en bananenbomen. Ondertussen kwamen de werknemers van het resort vanuit het dorp richting het hoofdgebouw lopen en werden de voorbereidingen voor een mooie en zorgeloze dag voor de gasten geruisloos opgestart.

Tijdens het ontbijt hebben we gezellig gekletst, maar vooral ook gekeken naar de havikken die op de balustrades zaten en keken of ze een kans konden grijpen om iets van het ontbijt mee te grissen. In Nederland hebben we dat ooit gehad met musjes. Twee jaar terug in Medellin met eekhoorntjes en hier zijn het dus roofvogels.

De ochtend hebben we heerlijk gebadderd in de azuurblauwe zee. Het resort voorziet in hangmatten tussen palen in het water, drijvende bedjes en een platbodemboot met ligstoelen. Keuze genoeg om te relaxen.

Doeners kunnen nu eenmaal niet de hele dag niksen, dus stonden we om 11.30 uur in de lobby voor de overtocht naar het nabijgelegen eiland: Islote del Santa Cruz. Een overtocht van nauwelijks een kwartier bracht ons naar het dichtst bevolkte eiland van de wereld. Het eiland is slechts twee voetbalvelden groot en volledig volgebouwd, er wonen 1520 mensen en op het schooltje krijgen 260 leerlingen les. We kregen een local als gids mee, die ons door de straatjes begeleidde naar o.a. de school, de dokterspost en het aquarium. In het aquarium zwemmen vissen, die eerst als toeristische bezienswaardigheid geshowed worden en later voor consumptie worden gebruikt. Er was een jongetje die zelfs de een haai uit het bassin naar boven haalde om aan ons te laten zien. Er is geen ziekenhuis op het eiland. De dokter komt eens per twee weken, maar er gaat nauwelijks een eilandbewoner naartoe. Ze zijn erg gezond door de zeelucht. De laatste 4 jaar is er niemand doodgegaan vertelde de gids trots. Hij vertelde ook nog een verhaal over een oude visser die hier zijn leven lang heeft gewoond. Hij heeft in die tijd vier echtgenoten gehad (en wie weet hoeveel scharrels erbij) daarvan heeft hij 53 kinderen en die hebben 130 kleinkinderen voortgebracht. De pretoogjes van de gids vertelde ons dat dit toch wel het leukste verhaal was dat hij de toeristen kon vertellen. Het is een klein eiland dus na 30 minuutjes was de toer wel weer voorbij. Vermeldenswaardig is nog dat ze sinds 4 jaar zonnepanelen hebben (200 stuks á 250 Wp is toch zo'n 50 kWp), maar die levert natuurlijk alleen energie als de zon schijnt, dus tussen 7 uur 's avonds en 5 uur 's ochtends is er nog steeds geen stroom.

We zijn weer naar ons eigen, ook zeer kleine, eilandje teruggekeerd en daar konden we weer aanschuiven voor de lunch. Een groentesoepje vooraf, daarna paella met kip of gegrilde vis en een heel assortiment aan warme en koude groentes, en als toetje 3 soorten zoetigheden. We zouden er best aan kunnen wennen. Het is weer heel wat anders als we het staks in Nederland als lunch weer met '3 bammetjes' moeten doen.

Na de lunch herhaalde zich het ochtendritueel. Lekker aan het strand en in de zee. Overigens nadat we ons gedouched hadden, want met deze temperaturen moet je je 3x per dag douchen en omkleden. We hebben niet zoveel kleren bij ons, dus we wassen af en toe een shirtje uit met wat zeep uit de douche. Laten drogen hoeft niet, gewoon weer nat aantrekken, dan blijf je door de wind lekker koel. Ben en Michael hebben bij het loket voor duiken en snorkelen twee snorkel-setjes gevraagd en zijn de zee in gedoken. Slechts 10 meter van de kant vind je prachtig koraal, waar we zeeëgels, zeesterren, kwallen, krabbetjes en natuurlijk heel veel tropische vissen hebben gezien.

Voordat we het wisten was het al weer bijna 4 uur. Snel even douchen en iets sportiefs aantrekken, want we gaan een fietstocht maken over het eiland. Dat was me nogal een tocht! De tocht zou 4 km lang zijn, werd ons aan het begin verteld, maar daarvoor moeten we wel enkele stukken dubbel fietsen, anders zouden we van het eiland af fietsen. Toch was de tocht heel divers. We kwamen bijvoorbeeld langs het voetbalveld waar deze zondag een voetbaltoernooi gaande was. De helft van het enige dorp hier op het eiland was op het sportveld te vinden. Het aantal decibellen dat ze produceerden was sky-high. De muziek stond hard, daarop werd meegezongen of er werd flink aangemoedigd. We reden vlak langs het water door een Mangrove bos en we moesten met de fiets aan de hand over een wankel houten bruggetje dat leek op een gebit dat aan het wisselen was. Veel planken, al dan niet van bamboe, ontbraken, lagen los of waren afgebroken. Maar iedereen is er toch heelhuids overheen gekomen. De volgende korte stop was bij het dorpje. De gids vertelde dat ook hier de mensen heel gezond en blij zijn. Ze kennen geen stress. Ze hoeven alleen maar op te staan, wat te werken en te eten. Iedereen helpt elkaar, dus echte problemen kennen ze niet. Hoe simpel kan het leven zijn. We fietsten door de enige straat die het dorp kent en de helft van het dorp die niet op het voetbalveld was, zat er inderdaad heel relaxed bij. Het dorpje was opgetrokken uit hout en golfplaat en geverfd in vrolijke kleuren. Er was geen bestrating, wel electriciteit, maar dat is er pas sinds 2015. Het water komt gratis uit de lucht vallen en wordt in grote tonnen opgevangen en gefilterd. De stad Cartagena brengt per boot water, indien er te korten ontstaan. Wat een contrast met het leven dat wij in Nederland kennen.

De fietstocht eindigde "toevallig" om 17.00 uur, het begin van het Happy Hour. We hebben in de strandbar een paar coctails gedronken en over het water uitgekeken waar voor ons af een toe een schildpad zijn kop boven de golven uitstak en een eindje verderop Michael hetzelde deed.