08-08 De oven in

Vanochtend vroeg hadden we een verrassend ontbijt. Marco en Anna hadden voor ons de authentieke empanadas uit Envigado gekocht bij een stalletje bij hen om de hoek. Het zijn de beste empanadas die je in Colombia kunt krijgen, aldus Marco. Daarnaast kregen we ook nog buñuelos voorgeschoteld. Dat zijn gebakken kaasbroodjes in de vorm van een ping-pong balletje. De bedoeling is dat je de buñuelos in de chocolademelk doopt en dan in je mond stopt. De Colombianen en hun kaas-chocola-combi's, het is een beetje vreemd, maar Linda vond het wel lekker. De mannen hebben de kaasballen gewoon met een pikant sausje verorberd, waar Marco dan weer raar van op keek.

Maria, de moeder van Marco kwam ook nog even gedag zeggen. Sinds de vorige Colombiareis heeft Linda een leuk chat-contact met haar. We hadden voor Maria ook iets uit Nederland meegebracht en dat werd dankbaar in ontvangst genomen. Nu zijn echt alle kadootjes uitgedeeld, dus bagageruimte over zou je zeggen, hoewel... die ruimte is alweer aardig opgevuld. We zijn namelijk nog bij een lederfabriekje geweest die authentieke carriels maakt. Een carriel is een typische leren mannentas, die vroeger door de arrieros (ezel-hoeder) werd gedragen tijdens de reis van het boerenland naar het marktplein in de stad. De tas heeft vele geheime vakken en er werd van alles in bewaard wat van nut kon zijn: kaarsen, zeep, kam, geld, nagels om de hoefijzers van de ezel vast te zetten, liefdesbrieven of haarlok van een geliefde etc. Deze tas wordt vol trots gedragen door vele Paisa's (mensen uit de omgeving van Medellín) op de diverse feestdagen. Naast deze speciale tas, werden er in het fabriekje ook andere mooie tassen gemaakt. Een mooie rugtas is dan ook aan onze collectie souvenirs toegevoegd. Zoals gezegd, de koffers worden weer voller.

Na een hartelijk afscheid en de belofte om de volgende keer weer terug te komen, zijn we per vliegtuig naar Cartagena vertrokken. Toen we het vliegtuig uitstapten leken we een hete oven in te stappen. We zijn hier al twee keer eerder geweest, maar het eerste contact met dit tropische klimaat blijft enorm wennen. De thermometer geeft 32 graden aan, maar de gevoelstemperatuur is door de hoge luchtvochtigheid maar liefst 40 graden. Aan het einde van de middag hebben we ingecheckt in ons hotel. Een eenvoudig hotel in het historisch centrum, maar het is pitoresk en de bedden en het sanitair zijn schoon en er is een koelkast en airco. Alles wat we nodig hebben. We zijn hier niet om op onze kamer te verblijven. We gaan lekker rondslenteren door de kleurrijke straatjes van Cartagena.

Cartagena moet het hebben van de toeristen, en dat merk je. In Cali en Pereira zagen we nauwelijks buitenlanders, in Medellín al iets meer, maar in Cartagena is het overgrote deel toerist. We zijn in een supermarktje ook al Nederlanders tegen gekomen. Gadverderrie! Dat toerisme heeft ook tot gevolg dat de prijzen opgedreven worden. Voor ons diner in een Italiaans restaurant moesten we vanavond twee keer zo veel afrekenen als gisteren voor het diner in Medellín! Dat zijn bijna Nederlandse prijzen die de doorsnee Colombiaan zich absoluut niet kan veroorloven. Iemand met een administratieve kantoorbaan werkt 48 uur per week en verdient gemiddeld 1.800.000 COP per maand (470 Euro). Dan zit 350.000 COP voor een etentje er niet echt aan.