05-08 Quad rijden en Finca Silletera

Vandaag stond Quad rijden op het programma en wel om 10.00 uur in de ochtend in de bergen van Medellín bij Rio Negro. Vóór die tijd moesten we nog op zoek naar een telefoonreparatiedienst omdat Michael zijn telefoon geen beeld meer geeft. Dit alles betekende dat ook vandaag de wekker weer om 07.00 uur afliep. De reparatiedienst was helaas nog dicht, dus daar moeten we nog voor terug.

Stipt om 10.00 uur waren we bij de quads. Linda durft vanwege haar rug nog niet te rijden, dus zij bleef lekker van het uitzicht genieten in het zonnetje. De formulieren werden ingevuld en de mannen kregen een jas met bescherming aan. Michael kreeg ook laarzen, maar voor Ben zijn reuzenmaat waren die niet beschikbaar. Geen nood, ook daar werd een oplossing voor gevonden: zijn schoenen werden met vershoud plastic folie omwikkeld. Nu konden ze dirty proof op pad.

Ben werd op een grote quad van 700cc gezet en Michael op een kleinere van 250cc. Het pad was eerst nog verhard met puin, om aan de zware machines te wennen. Daarna was het pad onverhard en reden we door diepe voren en kuilen met plassen waar de modder je om de oren vloog. Even later was er helemaal geen pad meer! We reden door de bossen door nauwe doorgangen tussen de bomen, over grote bomenstronken en over losliggende takken. En oh, ja, we reden in de bergen, dus soms ging het stijl omhoog en omlaag, moesten we tegen een loodrechte helling van een halve meter hoog oprijden en verderop weer een meter stijl omlaag. Soms heel (in)spannend, maar we lieten ons niet kennen en hebben elke hindernis zonder brokken gehaald. Ondertussen heeft Linda van Marco les gehad in het articuleren in het spaans. Haar "r" spreekt ze uit achter in haar keel en dat zou voor in de mond moeten zijn. Het leek een lesje logopodie, maar gelachen hebben we wel.

Van al deze inspanning hadden we wel weer honger gekregen, dus weer een leuk restaurantje uitgezocht voor de lunch. We proberen zoveel mogelijk iets uit de traditionele keuken te kiezen en dan heb je soms verrassende smaakcombinaties, maar er is maar weinig wat Ben en ik niet lekker vinden. Onze 4P-zoon (pizza, pasta, pannenkoeken, patat) eet weinig van dit alles, alleen de empanadas en patacones uit de categorie "comida rapida" (fastfood) gaat er wel in.

De volgende stop was bij finca Silletera, een bloemen-boerderij. Om hier te komen hebben nog wat steile, onverharde hobbelige paadjes moeten nemen. De bloemen langs de oprit waren een lust voor het oog. Het land is heel kleurrijk en deze kleurenexplosie is daar een mooi voorbeeld van. De finca wordt gerund door Don Aristides, een vrolijke paisa van 73 jaar. Zijn kinderen wonen en werken allemaal op deze finca. De bloemen die hier gekweekt worden, worden voornamelijk gebruikt voor bloemencorso's. Het bedrijfje is te klein om bloemen te kunnen exporteren. De rondleiding ging gepaard met grappen en grollen. Hij keek vol ongeloof dat Eindhoven slechts 16 meter boven zeeniveau ligt, terwijl en zijn finca ruim 2,5 km hoger ligt. Hilarisch! Don Aristides was zeer vereerd om voor het eerst Nederlanders op zijn finca te mogen ontvangen. Nederland is de grootste exporteur van bloemen in de wereld, vertelde hij, en Colombia komt op de tweede plaats. Hij legde uit dat in de slaventijd de zieke mensen door de slaven op hun rug vervoerd werden, op een soort houten stoeltje, de silletera. Later werd het stoeltje gebruikt om bloemen te vervoeren vanaf de boerderij naar de stad voor de verkoop. Hij liet zien dat hij eerst de lange bloemen tegen de rugleuning van het stoeltje zet en vervolgens steeds kortere snijbloemen. Ook zorgde hij ervoor dat het kleurenpalet er uitnodigend uitzag, zodat de bloemen snel verkocht konden worden.

Aan het begin van de 20e eeuw zijn de "feria de las flores" ontstaan. Door de opkomende industrie wilden de boeren (campesinos) hun cultuur en identiteit niet verliezen en werden er wedstrijden gehouden wie het mooiste bloemstuk op een silletera kon maken. Deze werden in een optocht getoond en dat wordt nu nog jaarlijks gedaan in de eerste weken van augustus. De silleteras kunnen wel 70 kg zwaar zijn en moeten bijna 8 km langs het publiek gedragen worden. De silletera die Don Aristides in ons bijzijn had gemaakt, mochten wij allemaal een keer op onze rug dragen. Dat viel niet mee en dan stonden wij nog stil en hooguit een minuut of drie.

Onze laatste stop van vandaag was bij een souvenirwinkel. Niet zo'n druk bedompd winkeltje, waar van alles staat, maar je toch niets ziet, maar een ruim opgezet warenhuis. Een gids leidde ons rond. Elke regio had zijn eigen afdeling. We zijn gezwicht, ons eerste echte souvenir is gekocht: een mooie salamander in een lijstje om de verzameling van Linda aan te vullen.