21-07 Een oefening in geduld

We hadden de wekker gezet op 08.00 uur voor het ontbijt, maar wij waren al ruimschoots voor die tijd klaarwakker. Michael heeft het slapen het langst volgehouden, maar daar is 'ie thuis ook heel goed in. De jetlag lijkt hem niet te deren.

Thuis hadden we bedacht dat we 2 volle dagen met Deisy en familie zouden optrekken. We zouden dan voordeel hebben van het vroeg wakker zijn a.g.v. de jetlag. Gisteren bleek dat de fietsenwinkel in de ochtend gewoon open was en dat er gewerkt moest worden tot 13.00 uur en dat we om 14.00 uur in ons hotel zouden afspreken. We zouden naar een grote schommel gaan die boven een ravijn schommelt en daarna pootje baden bij de rivier. Een leuke activiteit om op zondag mee te maken, omdat de lokale bevolking in grote getale aan de waterkant zit te picknicken.

Het wachten viel Michael een beetje tegen en de ochtend duurde voor hem heel lang, hoewel we toch lekker gezwommen hebben in een van de vele zwembaden en we hier ook "mensen konden kijken", want het hotel stelt de zwembaden ook open voor de mensen van het dorp. Er worden hier heel wat kinderfeestjes gevierd en regelmatig liepen er families het terrein op met gasballonnen met "feliz cumpleaños" er op, een grote taartdoos en koelboxen. Het hotel heeft ook een mooie tuin en we hebben daar weer mooie foto's gemaakt.

Om 13.00 uur kreeg Michael een appje dat ze op het punt stonden om "naar boven" te komen. Het hotel ligt in de bergen op 20 minuten rijden van hun dorp. Dus snel het chloorwater van ons lijf gespoeld en de tas ingepakt. Toen ze er om 14.00 uur nog niet waren, ben ik gaan appen of ze al onderweg waren. Omdat we geen antwoord kregen leek het er op dat ze al onderweg waren met de scooter. Maar nee, om 16.00 uur kregen we een appje dat ze nu vertrokken bij een vorige afspraak en dat Danna haar zwemspullen ging pakken, daarna zouden ze een hapje eten in St. Helena en langskomen. Niks doen en relaxen is leuk als je ook echt weet dat je niets hoeft, maar nu wisten we ook niet meer wat er nog van onze plannen terecht zou komen. Om 16.30 uur de volgende app: "komen jullie naar het restaurantje naast de kerk, het is 1 km lopen, je bent er zo". Effe de benen strekken was een welkome afleiding. In het restaurant aangekomen, zaten ze nog te eten en zijn wij op het plein even een paar pre-paid kaartjes gaan kopen om in Colombia met de Colombianen goedkoop te kunnen bellen en ook internet te hebben buiten ons hotel.

Om 17.00 uur stonden we met zijn allen op het plein en kwamen we tot de overduidelijke conclusie dat het niet meer mogelijk was om nog hoger de bergen in te gaan naar de schommel en de rivier. De duisternis valt hier stipt om 18.00 uur in. Maar het plan gaat morgen in de herkansing. Fingers crossed. We hebben afgesproken dat wij om 11.00 uur per taxi naar El Cerrito gaan, bij hun gaan eten en dan om 12.30 uur Danna van school gaan halen. Zij moet dan nog even haar schooluniform verwisselen voor wat anders en dan kunnen we vertrekken.

We hebben een rondje gemaakt langs de kraampjes op het plein, mensen gekeken in het park en... als je met Deisy en Danna bent dan moet er geposeerd worden. Vele foto's zijn gemaakt en Deisy vraagt gewoon een ballonnenverkoper of we zijn ballonnen mogen vasthouden voor een foto. Mooi voor een kleurig plaatje.. haha..

De kids wilden gaan zwemmen bij het hotel. We hebben wat Ron de Caldas en Aguardiente ingeslagen, evenals een paar flessen frisdrank en chips, en hebben het erg gezellig gemaakt. Een "mini pool party", waarbij Ben met kleren en al Deisy achterna dook. En weet je? Achteraf is het toch een hele leuke en gezellige dag geweest, waarin wij ons ondergedompeld hebben in het zien en meemaken van de Colombiaanse cultuur.