Eindelijk een kleurtje

Bij het opstaan scheen de zon. Geen wolkje aan de lucht en het was ook meteen enorm heet. Om 10.49 uur zou de hop-on/hop-off bus vertrekken vanaf het plein bij Torre del Reloj. We zijn er wat eerder naartoe gegaan, omdat we afgesproken hadden die toer samen met Barbara, Ramon en hun kids te gaan doen. Gisteren hadden we al kaartjes gereserveerd en een aanbetaling gedaan. Vandaag moesten we ene Andres zoeken om de rest te betalen. Afijn, ik moest gaan multi-tasken: Andres zoeken en uitkijken naar Familia Gijsen. Ik kan beter gezichten onthouden, dus ik had Andres nog op het netvlies. Een klein pezig oud baasje met een onvolledig gebit. Tevens keek ik ook steeds het plein rond, naar een wereldgezin met twee grote Hollandse ouders, twee jonge Chineesjes en een Colombiaanse schone. Ik ken de foto's van facebook en dacht ze snel te kunnen ontdekken.

Ondertussen was Andres gevonden en werden we meegeloodst naar het midden van het plein buiten de muren. Veel verder weg van Torre del Reloj dan verwacht en de familie was nog niet gespot. Mijn kennis van de Spaanse taal was hier echt nodig, omdat er van alles en nog wat gezegd werd, maar het werd maar niet duidelijk aan wie en waar we moesten betalen. Toen moesten we een rij vormen want de bus zou elk moment komen. Ik heb de mannen maar even alleen in de rij laten staan en ben teruggerend naar Torre del Reloj. Gelukkig zag ik de familie en zonder echt hallo te zeggen, heb ik ze meteen meegenomen naar de rij. Toen waren we allemaal samen en konden we elkaar begroeten en zijn we de bus ingehopt. Zonder uit te stappen hebben we eerst een rondje gereden langs alle bezienswaardigheden, maar de kinderen begonnen al vrij snel te vragen of ze mochten zwemmen. Met een "real-feel" van zo'n 40 graden, vonden wij dat geen rare vraag. Een fort bezoeken in de brandende zon, is ook te veel afzien.

We hebben onze zwemspullen gepakt en zijn naar het appartementencomplex van Barbara en Ramon gegaan. Zij hebben hun verblijf rechstreeks aan het strand. De kids hebben zich prima vermaakt terwijl wij gezellig hebben gekletst en... dat begon wel irritant te worden... de diverse verkopers op het strand hebben afgewimpeld. Toen het tijd was om terug naar ons hotel te gaan, wilde Michael zijn luchtbedje niet leeg laten lopen. Als grap zeiden wij: "Michael, je bent een Colombiaan, dus je gaat gewoon de strandgasten langs en vraagt of ze het luchtbedje willen kopen". Dat vonden de kids wel iets. Ze zijn naar de eerste de beste strandgast gelopen om hun koopwaar aan te bieden voor 10.000 pesos. Maar dat bleek zelf een verkoper van opblaasbare luchtbedjes te zijn. Die trapte er helaas niet in. Dus toch de stop er maar uitgetrokken en het luchtbedje krijgt een tweede kans bij Familia Simonetti.

Michael vond het zo leuk met Isabella, Zilan en Yunee dat hij ze die avond eigenlijk graag weer wilde zien. Zij vertrekken morgen naar hun volgende Colombiaanse stek. We zijn elkaar na het eten in de regen in een van de straatjes vlak bij ons hotel weer tegengekomen. We zijn nog even in ons hotel geweest en hebben gezellig verder gebabbeld, waar we die middag mee geëindigd waren. Toen uiteindelijk toch weer afscheid genomen, met de belofte dat we elkaar zo'n 9000 km hier vandaan zeker weer zouden zien.

En zo hebben we er weer een mooie dag van gemaakt. En niet onbelangrijk om te melden: nu het einde in zicht is, zijn we vandaag voor het eerst zichtbaar verkleurd.