Medellin: Pablo's gevangenis en Cerro Nutibara

Michael had bij het wakker worden nog flinke koorts. De medicijnen kunnen pas om 12.00 uur ingenomen worden, want die brengt Marco mee. We waren een beetje aan het twijfelen wat te doen, maar zoals altijd lost er veel vanzelf op en hadden we ons niet druk hoeven maken. Michael wilde asperine en die hadden we nog en de ORS met aardbeismaak smaakte naar meer. Hij dronk goed. Zo rond 11.30 uur begon hij grapjes te maken en wilde hij zijn voetbaltenue aan om voor het hotel te gaan voetballen. Dat was voor ons meteen een "go" om toch, volgens planning, op pad te gaan. We gaan op pad met Marco's auto, dus als het echt niet zou gaan, dan kunnen we snel weer terug naar het hotel gaan.

We rijden voor het eerst met daglicht door Medellin. Het is er groen, schoon en modern. Wat opvalt zijn de goede wegen, zonder barsten of kuilen en auto's zonder deuken. De gebouwen zien er modern en goed onderhouden uit, woon- en kantoortorens steken boven de groene bomen uit. Je waant je ineens in een Europese metropool. We voelen ons er meteen thuis. De temperatuur is ook heel aangenaam, het is hier altijd zo'n 21 graden. Medellin heet niet voor niets de stad van de eeuwige lente. Op 20 april j.l. heeft de Volkskrant een lovend artikel geschreven over Medellin: "Hoe Medellín transformeert van moordstad tot het Silicon Valley van Latijns-Amerika - Innovatie en technologie als sleutel naar welvaart voor iedereen". Zie hier het artikel: http://www.volkskrant.nl/buitenland/hoe-medellin-transformeert-van-moordstad-tot-het-silicon-valley-van-latijns-amerika~a4488223/

We gaan de berg op richting de gevangenis van Pablo Escobar, El Catedral. Pablo heeft destijds tegen de Colombiaanse regering gezegd dat hij zich wel wilde overgeven, onder de voorwaarde dat hij zelf mocht bepalen waar de gevangenis zou komen te staan staan. Hij koos voor een oud ziekenhuis in de bergen rond Medellin, dat hij op kosten van de regering helemaal naar zijn luxe smaak had laten inrichten als 'gevangenis' . Het had uitzicht over de stad en vooral op zijn geliefde wijk Envigado. Het was een waar landgoed, met paarden, sportvelden, een biljartzaal, een helikopterplatform. Hij kon gewoon doorgaan met zijn malafide zaken, omdat hij de bewaking had om gekocht. Er werden feesten gehouden en iedereen danste naar de pijpen van Pablo. Er was niet veel keus. Tegenspraak werd bestraft, hij had daarvoor zelfs een paar isolatiecellen binnen zijn eigen gevangenis. Hij heeft er 11 maanden gezeten, toen kwam de regering er achter. Omdat hij overgeplaatst zou worden is hij toen gevlucht.

Een gedeelte van de gevangenis wordt momenteel gebruikt als bejaardenhuis. Hoewel niet gebruikelijk, zijn wij er toch even binnen geweest. Michael, die zich ondanks de hoge koorts al weer wat beter voelde, had hoge nood en mocht gebruik maken van het toilet. Het was een goed onderhouden, vredige plek en de ouwetjes zagen er gelukkig uit. Een aantal van hen is heel artistiek. De eetzaal was prachtig beschilderd en op vele rugleuningen van de stoeltjes waren schitterende taferelen geschilderd. Luguber detail is dat voor een aanbouw, achter de oude gevangenis, een stuk grond moest worden afgegraven. Daarbij zijn ruim 100 lijken gevonden.

We zijn nog een eindje verder de berg op gereden, naar een prachtig kerkje en daarbij een kapelletje. Het is van de kloosterorde die het bejaardenhuis bij de gevangenis heeft gebouwd. Vervolgens terug naar Medellin, naar Cerro Nutibara. Dat is een klein heuveltje midden in de stad, vernoemd naar de inheemse bevolking die er vroeger woonde. Vanaf de heuvel heb je een prachtig uitzicht over de stad met zijn vele flatgebouwen. Ze hebben op de heuvel een dorpje nagebouwd, Pueblito Paisa genoemd (plattelandsdorpje), zoals die in Antioquia vroeger veel bestonden. Medellin is de hoofdstad van Antioquia. Het leek veel op Salento, waar we al eerder geweest zijn.

We zijn een museumpje in geweest, waar veel foto's hingen van het oude en het nieuwe Medellin. Michael, die wonderwel was opgeknapt en weer vrolijk meedeed, vergeleek in detail de oude en nieuwe foto's en wees ons op de overeenkomsten en verschillen. Op een foto van de BMX wereldkampioenschappen, die hier in 2016 zijn gehouden, wees hij meteen op de Nederlander Niek Kimmann, die hier goud en zilver veroverde. Wat een oog voor detail heeft hij toch!

We hebben empanada's gehaald bij de beste empanadabakker van Medellin en hebben die opgegeten bij een nabijgelegen skateboardpark. Omdat Michael vanmorgen zo ziek was, hebben we zijn skateboard in het hotel achter gelaten, maar dat was een miscalculatie. Michael voelde zich weer fit en wilde graag zijn kunsten laten zien. Hij heeft een paar skateboards geleend en daar even op gereden, maar omdat die toch anders rijden dan zijn eigen skateboard, kon hij weinig laten zien. We komen hier zeker nog terug!

's Avonds hebben we gegeten in het hotel. Vanmorgen zat het restaurant nog vol, want 1 mei is in Colombia natuurlijk een vrije feestdag en zijn veel mensen een lang weekend op pad. Vanavond bleken die echter allemaal vertrokken en zijn we wederom de enige gasten in het hotel.

Voor het slapen gaan nog even de temperatuur opgenomen en zowel voor Ben als voor Michael lag die weer rond de 37 graden. Zo snel als de koorts gekomen is, verdwijnt die ook weer. Gelukkig maar. Overigens heeft de dokter uit Leticia vandaag nog even via Whatsapp geinformeerd hoe het met ons gaat. Wat zijn de mensen toch aardig en begaan, hier.